بهینه سازی فرآیند جذب جیوه از محیط آبی به وسیله کامپوزیت پلی پیرول بر روی کلینوپتیلولیت با روش تاگوچی

انتشار فلزات سنگین در محیط زیست به دلیل صنعتی شدن و گسترش شهرنشینی مشکلات بزرگی در سراسر جهان به همراه داشته است. هدف از این مطالعه بررسی امکان حذف جیوه (Hg(II)) از محلول آبی در فرآیند جذب ناپیوسته با استفاده از نانوکامپوزیت سنتز شده پلی پیرول/کلینوپتیلولیت (PPy/Clinoptilolite) بود. ریخت شناسی و گروه های عاملی نانوکامپوزیت با استفاده از اسکن میکروسکوپ الکترونی (SEM)، اسپکتروسکوپ مادون قرمز فوریه (FTIR) و BET بررسی شد. از جاذب تهیه شده برای حذف جیوه از محلول آبی استفاده شد. آزمون ها و نتایج بهینه سازی حاصل از آن ها بر اساس طراحی آزمایش ها در سه سطح از متغیرها با استفاده از روش تاگوچی انجام شد. نتایج نشان داد که در آزمون های حذف جیوه از محلول آبی، pH محلول بیش ترین تاثیر را بر روی راندمان حذف جیوه داشته و در محیط بازی، تاثیر حذف جیوه بیش تر از شرایط اسیدی و خنثی محلول می باشد. بیش ترین راندمان حذف جیوه (حدود 95%) از محلول آبی با غلظت mg/l 50، در مقادیر سطح سوم متغیرهای عملیاتی pH، زمان تماس و جرم جاذب به دست آمد که به ترتیب 10، min30 و g 35/0 بد. غلظت یون های جیوه در محلول آبی با استفاده از دستگاه جذب اتمی اندازه گیری شد. مطالعه مدل های ایزوترم جذب توسط چهار ایزوترم لانگمیر، فرندلیچ، دابینین رادشکویچ و تمکین انجام شد. نتایج نشان داد بیش ترین ظرفیت جذب جیوه توسط کامپوزیت پلیمری mg/g 37/42 می باشد.