اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی (DBT) بر تنظیم هیجان و کنترل تکانش گری سربازان دارای سابقه خودزنی

هدف مطالعه حاضر، بررسی اثربخشی رفتاردرمانی دیالکتیکی بر تنظیم هیجان و کنترل تکانش گری سربازان دارای سابقه خودزنی بود.

در یک طرح پژوهشی نیمه آزمایشی تعداد 20 نفر سرباز که دارای علایم خودزنی بودند بر اساس ملاک های ورود به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه آزمایش (10 نفر) و گروه کنترل در انتظار درمان (10 نفر) اختصاص داده شدند. مشارکت کنندگان گروه آزمایش 12 جلسه مداخله درمان رفتاردرمانی دیالکتیکی (DBT) به صورت گروهی دریافت نمودند. مشارکت کنندگان هر دو گروه در سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری 2 ماهه به وسیله آزمون پرسشنامه کنترل تکانش گری بارت (B I S-11)، پرسشنامه تنظیم شناختی- هیجانی گارنفسکی (CERQ-P) و پرسشنامه رفتارخودآسیبی گراتز (GISB) مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده ها با روش آماری تحلیل واریانس با اندازه گیری های مکرر و با استفاده از نرم افزار آماری SPSS-22 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

یافته ها: 

نتایج تحلیل داده ها، نشان داد که درمان مبتنی بر رفتاردرمانی دیالکتیک گروهی بر اصلاح راهبردهای تنظیم هیجان سربازان دارای سابقه خودآسیبی تاثیر مثبت داشت و همچنین آموزش رفتاردرمانی دیالکتیکی به شکل گروهی بر کاهش تکانش گری سربازان تاثیر مثبت داشت. همچنین این درمان روی برخی از خرده مقیاس های تنظیم هیجان و تکانش گری سربازان دارای سابقه خودآسیبی اثربخش بوده است.

بحث و نتیجه گیری:

 نتایج نشان داد که رفتاردرمانی دیالکتیکی به طور معناداری در افزایش تنظیم هیجان و کنترل تکانش گری سربازان دارای سابقه خودزنی موثر می باشد.