مقایسه تاثیر تمرینات مقاومتی و آب درمانی بر تعادل و زمان واکنش سالمندان مبتلا به اختلال شناخت خفیف

افتادن یا سقوط در جمعیت سالمندان عواقب خطرناک، شیوع بالا، تاثیرات بلندمدت و هزینه های قابل توجه دارد. هدف از انجام پژوهش حاضر، تعیین تاثیر تمرینات مقاومتی و آب درمانی بر تعادل و زمان واکنش سالمندان مبتلا به اختلال شناخت خفیف بود.

پژوهش حاضر، نیمه تجربی از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل بود. از بین زنان مبتلا به اختلال شناخت خفیف مراجعه کننده به مراکز درمانی شهر کرمانشاه در بهار 1398، 30 نفر به صورت در دسترس انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایش و  یک گروه کنترل جایگزین شدند (هر گروه 10 نفر). گروه های تجربی، 8 هفته (3 جلسه 40 دقیقه ای در هفته) تمرین انجام دادند. تعادل ایستا با چشمان باز و بسته از طریق آزمون شارپند رومبرگ و تعادل پویا توسط آزمون زمان برخاستن و رفتن قبل و بعد از دوره تمرین اندازه گیری شد. زمان واکنش ساده و انتخابی نیز اندازه گیری گردید. داده ها توسط آزمون های تحلیل کوواریانس و تی زوجی تجزیه وتحلیل شدند.

  اختلاف نمرات پیش آزمون و پس آزمون برای متغیرهای تعادل ایستا با چشمان باز، تعادل پویا و زمان واکنش ساده معنی دار نبود. تفاوت این نمرات برای آزمون های شارپند رومبرگ با چشم بسته + تعادل ایستا و ارزیابی زمان واکنش انتخابی معنی دار بود (05/0>p). در گروه های مداخله، نمرات پس آزمون و پیش آزمون (به جز تعادل پویا) اختلاف معنی داری داشت (05/0>p). تفاوت معنی داری از نظر اثربخشی روش های درمانی وجود نداشت.

با توجه به اثربخشی تمرینات مقاومتی و آب درمانی، این روش ها می توانند به عنوان درمان های کارآمد توسط فیزویوتراپ ها، جهت بهبود تعادل و زمان واکنش انتخابی سالمندان مبتلا به اختلال شناخت خفیف استفاده شوند.