بررسی ترامتنی شرح صحنه در نمایشنامه های تک پرده ای تنسی ویلیامز

شرح صحنه، یکی از ویژگی های منحصر به فرد درام است که از زمان های دور تاکنون، اگر چه گاه به صورتی بسیار مختصر، همواره بخشی از متن نمایشی بوده است. توضیحات صحنه (یا به بیان مایکل ایزاکاروف، دیداسکالیا) در نمایشنامه های مدرن، کاربرد پیچیده تری یافته اند و علاوه بر ذکر نکات فنی، در خلق تصاویری غنی تر از شخصیت ها و ویژگی های آنها، انتقال بهتر و دقیق تر طرح داستانی، نشان دادن تحولات موجود در هر صحنه، و...  به نمایشنامه نویس کمک می کنند. توضیحات صحنه، همچنین بدل به شگردهایی هنری شده اند که وجود صحنه افزار، ژست و حرکت، موسیقی، و نورپردازهای نمادین تر را ایجاب می کنند.امروزه، کارکرد شرح صحنه در متون نمایشی تا بدان جا متحول شده است که نمایشنامه نویسان، اغلب برای این بخش از نمایشنامه، ارزشی همسنگ دیالوگ قایل بوده، با همان تفصیل و جزییات بدان می پردازند. از جمله نمایشنامه نویسان نوگرایی که به شکلی وسیع و متنوع از توضیحات صحنه برای ابلاغ پیام و دیدگاه خود به مخاطب استفاده می کرد و به رعایت دقیق این توضیحات در اجرای نمایشنامه های خود تاکید داشت، تنسی ویلیامز بود. او که علاوه بر نگارش آثار بلند، یکی از نویسندگان ماندگار و پرکار در ژانر نمایشنامه تک پرده ای و کوتاه بود، در این نمایشنامه ها نیز، همچون آثار بلند خویش، به توضیحات صحنه توجهی ویژه داشت و در نگارش آنها، از تجارب و اطلاعات هنری اش در سایر حوزه ها (نقاشی، مجسمه سازی، موسیقی، عکاسی، و سینما) بهره می گرفت. مقاله حاضر در پی آن است تا شیوه استفاده تنسی ویلیامز از شرح صحنه را بر مبنای تحلیلی ترامتنی مورد بررسی قرار داده و چگونگی استفاده این نمایشنامه نویس را از شرح صحنه معرفی کند و از این طریق اهمیت استفاده از شرح صحنه را که اغلب مورد غفلت نمایشنامه نویسان قرار می گیرد مورد توجه و تاکید قرار دهد.