اثر سطح کنسانتره جیره و طول دوره پروار بر عملکرد رشد، قابلیت هضم مواد مغذی و فراسنجه های شکمبه ای بره های نر لری-بختیاری

در این پژوهش، اثر نسبت علوفه به کنسانتره بر عملکرد رشد، قابلیت هضم مواد مغذی و فراسنجه های شکمبه ای بره های نر نژاد لری-بختیاری در ماه های مختلف دوره پروار بررسی شد. به این منظور، تعداد 27 راس بره نر (سن 15±70 روز، میانگین وزن زنده 3/3 ± 3/26 کیلوگرم) به مدت سه ماه با سه سطح مختلف کنسانتره (55، 70 و 85 درصد) تغذیه شدند. قابلیت هضم مواد مغذی جیره ها در هر ماه با استفاده از روش نشانگر داخلی خاکستر نامحلول در اسید اندازه گیری شد. نمونه مایع شکمبه در انتهای هر ماه برای تعیین فراسنجه های تخمیر شکمبه گرفته شد. نتایج نشان داد که افزایش سطح کنسانتره جیره منجر به افزایش وزن نهایی بدن، وزن روزانه و بهبود ضریب تبدیل غذایی شد و با افزایش طول دوره پروار، افزایش وزن روزانه، کاهش و ضریب تبدیل غذایی بهبود یافت (05/0>P). افزایش سطح کنسانتره جیره منجر به کاهش نسبت استات به پروپیونات و غلظت اسید ایزوبوتیریک شد و با افزایش مدت پروار، نسبت استات به پروپیونات کاهش و غلظت آمونیاک و جمعیت پروتوزوآ افزایش یافت (05/0>P). آثار متقابل بین سطح کنسانتره جیره و مدت پروار بر وزن پایانی، مصرف خوراک، قابلیت هضم مواد مغذی، غلظت اسید پروپیونیک و نسبت استات به پروپیونات معنی دار بود (05/0>P). در نتیجه، اثر مثبت سطح کنسانتره جیره بر عملکرد، قابلیت هضم مواد مغذی و تولید اسیدهای چرب فرار شکمبه تحت تاثیر دوره پروار قرار گرفت. بنابراین طول دوره پروار در هنگام استفاده از جیره پر کنسانتره باید کوتاه تر بوده و با افزایش طول دوره پروار، حداکثر سطح کنسانتره جیره برابر با70 درصد باشد.