شناسایی، ارزیابی و تعیین مهمترین متغیر های پیش بینی کننده آگاهی موقعیتی ایمنی بر اساس رویکرد منطق فازی

آگاهی موقعیتی ایمنی یکی از فاکتور های مهم موثر بر قابلیت اطمینان و عملکرد ایمنی اپراتور ها می باشد که خود تحت تاثیر متغیر های مختلفی قرار می گیرد. شناسایی این متغیر ها و نحوه روابط آنها در بهینه سازی اقدامات کنترلی نقش اساسی خواهد داشت و مطالعه حاضر نیز با همین هدف انجام شد.

این مطالعه بر مبنای نظرات متخصصان آگاهی موقعیتی و با استفاده از یک روش تصمیم گیری چند معیاره فازی انجام شد. جهت کمی سازی نظرات متخصصان و برای کاستن از خطای ناشی از ارزیابی ذهنی آنها از روابط متغیر ها، از اعداد فازی مثلثی استفاده گردید.   

نتایج نشان داد که متغیر های سازمانی همراه با «دانش ایمنی/شغلی» و « تجربه در وظیفه» مهمترین و ریشه ای ترین متغیر های پیش بینی کننده آگاهی موقعیتی می باشند. از گروه متغیر های سازمانی مورد مطالعه نیز «نگرش ایمنی سازمان»، «طراحی ایمن سیستم ها» و «آموزش» مهمترین متغیر های تعیین کننده تغییرات آگاهی موقعیتی می باشند.

بر اساس تجمیع نظرات خبرگان مبتنی بر منطق فازی، مهمترین متغیر های موثر بر آگاهی موقعیتی و روابط علت و معلولی آنها شناسایی شدند. متغیر های سازمانی اصلی ترین متغیر های تعیین کننده آگاهی موقعیتی می باشند. برای بهبود آگاهی موقعیتی بهترین نتایج با اصلاح متغیر های ریشه ای موثر یعنی متغیر های سازمانی وبرخی متغیر های فردی بدست می آید.