ارزیابی تاب آوری معیشتی روستاهای هدف گردشگری در مواجهه با خشکسالی (نمونه مورد مطالعه: روستای قلعه نو)

تامین معیشت روستاییان و مهم تر از آن، پایدار کردن دستگاه های معیشتی به عنوان اصل اساسی در رویکرد غالب برنامه ریزی توسعه روستایی در عصر حاضر پذیرفته شده است. راهکار اصلی دستیابی به این اصل، ارتقای سطح تاب آوری معیشتی جامعه روستایی است تا روستاییان بتوانند در برابر بحران های محیطی و انسانی دوام بیاورند. پژوهش حاضر به لحاظ هدف، کاربردی، از حیث روش، تحقیق کمی و کیفی (ترکیبی) و روش گردآوری اطلاعات از نوع اسنادی است. این تحقیق به بررسی اثر پیامدهای خشک سالی بر تاب آوری معیشتی و روند آن در آینده و حال می پردازد. روند وقوع خشک سالی با استفاده از دو شاخص (SPI و ZSI) موردبررسی قرارگرفته و از شاخص «دمارتن» جهت تایید آن ها استفاده شده است. جامعه آماری در این تحقیق، شامل تمام جمعیت روستا و حجم نمونه بر اساس جدول مورگان، 291 نفر از روستاییان است. خشک سالی به عنوان یک عامل محدودکننده برای توسعه پایدار گردشگری روستای قلعه نو و عامل دافعه برای گردشگران به حساب می آید؛ لذا امروزه ارزیابی شرایط  زیست اقلیمی ضمن شناسایی شرایط آسایش  اقلیمی حاکم بر روستای قلعه نو، به عنوان ابزاری کارآمد و مهم در دست برنامه ریزان ملی و منطقه ای به حساب می آید. شناسایی  نقاط بحرانی و حساس، ضمن هدایت برنامه های توسعه ای به مناطق کم خطر و مساعدتر سرمایه گذاری ها را در مناسب ترین حالت ممکن  در حوزه های مختلف صنعت گردشگری تضمین می سازد و همچنین شناسایی نیازهای پنهان گردشگران و انگیزه های آنان می تواند در انتخاب استراتژی مناسب جهت  شناخت و توسعه بازار هدف  یاری رسان ما باشد. شناخت و آگاهی از اثرات متقابل خشک سالی و گردشگری  توسط سیاست گذاران و متولیان صنعت  گردشگری باعث اتخاذ سیاست گذاری ها و اقدامات اجرایی مناسب در راستای توسعه پایدار این صنعت و افزایش تاب آوری معیشتی خواهد شد.