تحلیلی بر رابطه بین توسعه گردشگری پایدار و بهبود شاخص های رفاه اجتماعی (در روستاهای شهرستان کوهرنگ)

هدف این پژوهش بررسی بررسی رابطه بین توسعه گردشگری پایدار و بهبود شاخص‌های رفاه اجتماعی بر اساس تحلیل معادلات ساختاری است. با تکیه بر رویکردهای نظری جدید فرضیاتی طرح شده که این تحقیق به روش توصیفی و از نوع همبستگی در صدد آزمون آنهاست. جامعه آماری مورد مطالعه، همه ساکنان روستاهای شهرستان کوهرنگ به تعداد 40542 نفر هستند که براساس فرمول کوکران 616 نفر نمونه با روش نمونه‌گیری سهمیه ای انتخاب و مورد مطالعه قرار گرفتند. پرسشنامه‌های محقق ساخته (با استفاده از پشتوانه نظری موجود) توسعه گردشگری، رفاه اجتماعی به عنوان ابزار تحقیق مورد استفاده قرار گرفتند. تحلیل‌های آماری براساس معادله ساختاری و با استفاده از برنامه Spss وAmos انجام یافته است. نتایج نشان داد بین توسعه گردشگری و بعد اجتماعی، اقتصادی، حقوقی، آموزشی، جمعیتی و زیستی رفاه اجتماعی رابطه معنی داری وجود دارد. همچنین مقادیر رگرسیونی مدل ساختاری حاکی ازآن است که متغیر توسعه گردشگری روستایی از بین ابعاد رفاه اجتماعی بیشتر اثر را بر بعد اجتماعی (0/42=ß) دارد و بعد از آن به ترتیب بر بعد جمعیتی (0/40=ß)، بعد اقتصادی (0/34=ß)، بعد حقوقی (0/28=ß)، بعد زیستی (0/27=ß) و کمترین اثر را بر بعد آموزشی رفاه اجتماعی(0/24=ß) دارد.