تاثیر حمایت زود هنگام بر استرس مادران نوزاد نارس در بخش مراقبت های ویژه نوزادان، یک مطالعه نیمه تجربی

زایمان زودرس برای مادران یک تجربه فوق العاده استرس زا است. در این مطالعه برآنیم که تاثیر اجرایی شدن مداخلات حمایتگرانه زود هنگام مبتنی بر شواهد را بر استرس مادران نوزادان نارس در NICU ارزیابی نماییم.

این مطالعه نیمه تجربی در بخش های نوزادان بیمارستان های شهید اکبرآبادی و مهدیه شهر تهران، از 25 بهمن 1394 تا 25 اردیبهشت 1395 که به طور تصادفی به سایت های مداخله و کنترل اختصاص داده شدند، انجام شد. بر اساس معیارهای ورود/ خروج، 68 نوزاد و مادر در بیمارستان شهید اکبرآبادی (کنترل) و 75 نوزاد و مادر در بیمارستان مهدیه (مداخله) وارد مطالعه شدند. در زمان ترخیص، استرس مادر توسط ابزار استرس والدین: واحد مراقبت ویژه نوزادان (PSS-NICU: Parental Stressor Scale: Neonatal Intensive Care Unit) اندازه گیری شد. در گروه مداخله، در حمایت اطلاعاتی، معنوی، تکریمی و عاطفی از مادران در NICU، مداخلات مختلفی پیش بینی شده بود که به تدریج از ابتدای ورود نوزاد به NICU، شروع و در سراسر اقامت در واحد نوزادان ادامه یافت و تا سه ماه از زمان تولد نوزاد پی گیری شد. گروه کنترل تحت مراقبت معمول قرار گرفتند. داده ها با استفاده از نسخه 13 نرم افزار STATA و با استفاده از آزمون های تی، مجذور کای و وزن دهی درمانی احتمالی معکوس Inverse Probability Treatment Weights (IPTW) تحلیل شدند.

یافته ها: 

پس از تعدیل متغیرهای قبل از درمان توسط IPTW، اختلاف میانگین تعدیل شده در نمره استرس نسبت به محیط NICU، 55/0 (89/0 تا 2/0) با (001/0> P) و نسبت به تغییر در نقش مادری، 37/0 (68/0 تا06/0) با (02/0= P)، نسبت به ظاهر و رفتار و درمان نوزاد، 29/0 (43/0- تا37/0) با (89/0= P) و نمره استرس کل 25/0 (58/0 تا 07/0) با (13/0= P) بود که نمره استرس نسبت به محیط NICU و تغییر نقش مادری، در گروه مداخله، نسبت به کنترل به شکل معنی داری کمتر بود.

نتیجه گیری کلی:

 با توجه به اجرای موفقیت آمیز مداخلات در خصوص برخی زمینه های استرس مادری، پیشنهاد می شود سیاست گذاران نسبت به اجرایی نمودن این مداخلات مبتنی بر شواهد، در قالب مدل هایی خانواده محور، حمایت گر و خوشامدگو در NICU اهتمام ورزند.