خودکارآمدی و عوامل جمعیت شناختی مرتبط با آن در دانشجویان پرستاری

خودکارآمدی عقاید شخص در مورد توانایی خویش برای سازگاری با موقعیت های خاص می باشد. افراد با باور کافی به کارآمدی خود، بهتر قادر به سازگاری با نیازهای موقعیتی خاص می باشند، در حالی که افرادی که از خودکارآمدی بالایی برخوردار نیستند، در انجام فعالیت ها در شرایط خاص با مشکل روبرو می شوند. سطح خودکارآمدی دانشجویان پرستاری می تواند پیش بینی کننده نقش آنها در سلامت جامعه باشد. هدف از مطالعه حاضر تعیین سطح خودکارآمدی و عوامل جمعیت شناختی مرتبط با آن در دانشجویان پرستاری بود.

در مطالعه ی مقطعی از نوع همبستگی توصیفی حاضر، 358 دانشجوی پرستاری دانشگاه علوم پزشکی تهران به روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای وارد مطالعه شدند. ابزار مورد استفاده در این پژوهش شامل پرسشنامه اطلاعات جمعیت شناختی و پرسشنامه خودکارآمدی عمومی Sherer بود. نتایج با استفاده از نرم افزارSPSS نسخه 16 تجزیه و تحلیل شدند.

یافته ها: 

در مطالعه حاضر 2/66 درصد شرکت کنندگان خانم بودند. محدوده سنی آنها 20 تا 22 سال بود. میانگین و انحراف معیار سطح خودکارآمدی در دانشجویان پرستاری 09/9 ± 69/63  گزارش شد. ارتباط معنی داری بین سطح خودکارآمدی و عوامل جمعیت شناختی وجود نداشت (05/0>p). در حالی که برخی گویه های خودکارآمدی با عوامل جمعیت شناختی نظیر سن، جنس، سال تحصیلی، محل سکونت، وضعیت اقتصادی و سابقه کار دانشجویی ارتباط معنی دار آماری داشت (05/0<p).

نتیجه گیری کلی: 

میانگین نمره خودکارآمدی دانشجویان پرستاری 69/63 گزارش شد. دانشجویان پرستاری به عنوان پرستاران آینده، نیازمند برخورداری از سطح بالای خودکارآمدی می باشند.. با توجه به نقش مهم دانشجویان در سیستم بهداشتی درمانی آینده و با توجه به اینکه سطح خودکارآمدی پیشگویی کننده سطح عملکرد و سلامت روان آنها است، بنابراین ارایه راهکارهایی جهت ارتقا سطح خودکارآمدی باید به عنوان یک هدف، در برنامه سیستم های آموزشی دانشکده های پرستاری قرار گیرد.