بررسی نسبت امر الوهی و شخص وارگی

نسبت «شخص وارگی» و «امر الوهی»، همواره، از مسایل مهم الهیات و فلسفه دین بوده و سبب شکل گیری دوگانه «شخص وارگی» و «ناشخص وارگی» امر الوهی شده است. «شخص وارگی» به معنای داشتن اوصافی مانند علم، قدرت، اراده و خیر است که در انسان نیز، به صورت محدود، دیده می شود. «تییزم» با نسبت دادن چنین اوصافی به امر الوهی، مهم ترین مدافع شخص وارگی است. در مقابل، «پنتییزم» چنین استدلال می کند که الف) شخص، مساوی انسان است؛ ب) جسمانیت، مشخصه بارز انسان است؛ ج) در نتیجه، داشتن صفاتی مانند علم و اراده مستلزم جسمانیت و مساوی انسان وارگی است. بنابراین، امر الوهی پنتییستی از داشتن این اوصاف مبراست. چیستی نسبت میان الوهیت و شخص وارگی، پرسش اصلی مقاله حاضر است. نسبت جسمانیت با شخص وارگی و نسبت کمال با امر الوهی ناشخص وار، سوالات فرعی پژوهش را تشکیل می دهند و بر آنیم تا نشان دهیم که شخص وارگی لازمه «الوهیت» است. این مسیر با بررسی مولفه های الوهیت، یعنی تعالی، تاثیرگذاری و عدم تناهی، و بیان دیدگاه های معارض پی گیری می شود. در پایان، روشن می شود که - بر خلاف ادعای منتقدان - «جسمانیت»، لازمه شخص وارگی نیست و همچنین انکار شخص وارگی امر الوهی و در عین حال، پذیرش مولفه های کمال مانند «آگاهی»، در گفتار قایلان به ناشخص وارگی تناقض آمیز و نامنسجم است.