اثربخشی بازی درمانگری مبتنی بر رابطه والد-کودک بر تعارض والد-کودک و خودکارآمدی والدگری مادران

هدف این پژوهش بررسی اثربخشی بازی درمانگری مبتنی بر رابطه والد-کودک  بر تعارض والد-کودک و خودکارآمدی والدگری مادران بود.

این پژوهش شبه تجربی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه است. جامعه هدف این پژوهش کودکان مهدکودک ایران مهر و مادران آنها در سال 1398 بود. در این پژوهش با استفاده از روش نمونه برداری در دسترس از بین کودکان و مادران آنها در مهدکودک ایران مهر پس از غربالگری با مقیاس تعارض والد-کودک و خودکارآمدی والدگری نمونه ای به حجم 30 مادر و کودک انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (15 کودک و مادر) و گواه (15 مادر و کودک) گمارش شدند. برای تجزیه وتحلیل داده های به دست آمده از روش های آمار توصیفی و تحلیل کوواریانس چند متغیری استفاده شد.

یافته ها:

 نتایج نشان داد که بازی درمانگری مبتنی بر رابطه مادر- کودک خودکارآمدی والدگری (19/6=F، 020/0p =) را نیز به طور معناداری افزایش داده است؛ همچنین این آموزش رابطه والد-کودک (93/28=F، 001/0p=) را نیز به طور معناداری افزایش داده است.

نتیجه گیری:

 بر اساس یافته ها می توان نتیجه گیری کرد که بازی درمانگری مبتنی بر رابطه مادر-کودک، خودکارآمدی والدگری و رابطه والد-کودک را در فرزندانشان ارتقا می دهد.