سنجش و ارزیابی میزان تاب آوری در برابر مخاطره سیلاب های شهری (مطالعه موردی: منطقه 4 تهران)

با رشد سریع ساخت و ساز شهری و شهرسازی و همچنین ایجاد و توسعه زیرساخت ها، سیلاب در نواحی شهری بیشتر و شدیدتر شده است. وقوع مخاطرات سیلاب شهری در سکونتگاه های انسانی خسارات و تخریب های روانی و اجتماعی جبران ناپذیری به شهروندان وارد می کند. از این رو در زمینه کاهش تاثیرات روانی و اجتماعی سیلاب شهری، توجه به رویکرد تاب آوری سیلاب شهری مطرح می گردد. بررسی پیشینه مطالعات نشان می دهد که ارتقاء تاب آوری در برابر بلایای طبیعی، تحت تاثیر عوامل اجتماعی، اقتصادی، کالبدی و مدیریتی قرار دارد. بر همین اساس هدف اصلی این پژوهش بررسی ساختارهای یاد شده بر تاب آوری منطقه 4 تهران در برابر سیلاب شهری است. روش شناسی مطالعه حاضر به لحاظ هدف کاربردی و از لحاظ روش پیمایشی و توصیفی- تحلیلی می باشد. یافته های پژوهش نشان داد که از لحاظ شاخص اجتماعی- فرهنگی نواحی 5، 3 و 8 به ترتیب مطلوب ترین مناطق می باشد. از لحاظ شاخص اقتصادی بر اساس 8 مولفه مربوطه، منطقه 5، 6 و 3 به ترتیب مطلوب ترین نواحی از لحاظ تاب آوری اقتصادی هستند. از نظر تاب آوری مدیریتی- نهادی نیز نواحی 5 و 6 با میانگین مطلوب ترین نواحی از لحاظ تاب آوری مدیریتی - نهادی بوده اند. در تاب آوری کالبدی نیز با توجه به ساختار منطقه و با استفاده از روش های WLC و AHP مشخص گردید که نواحی 9 و 7 دارای وضعیت تاب آوری کالبدی خوبی هستند ولی نواحی 8 ، 1 و 2 از وضعیت مناسبی برخوردار نیستند.