بررسی تاثیر اصلاح کننده ها در احیای بیولوژیک اراضی شور از منظر فنی و اقتصادی در نظرآباد، استان البرز

استقرار پوشش گیاهی بهترین راه کنترل اراضی تخریب شده و در معرض خطر تخریب می باشد. با توجه به این که نهال کاری در مناطق خشک به دلیل محدویت های اکولوژیکی بسیار پرهزینه می باشد کارشناسان به دنبال روش هایی هستند که درصد استقرار نهال ها را افزایش داده و هزینه های نهال کاری را کاهش دهند. در این راستا استفاده صحیح از اصلاح کننده ها بسیار اهمیت دارد. منطقه مورد مطالعه در شهرستان نظرآباد در جنوب غربی استان البرز واقع شده است. در این تحقیق از اصلاح کننده های بیوچار معدنی، قارچ های میکوریزی آربسکولار و پلیمر رزین اکریلیک هر کدام در چهار سطح در پای نهال های قره داغ استفاده شد. ویژگی های خاک منطقه هنگام کشت اندازه گیری شد. بعد از گذشت یک سال با شمارش تعداد نهال های زنده مانده، درصد استقرار برای هر تیمار محاسبه گردید. برآورد اقتصادی براساس هزینه-فایده محاسبه گردیده و برای هر تیمار به طور جداگانه محاسبه شد. نتایج نشان داد که تفاوت معنی داری در سطح 5 % بین اصلاح کننده ها و شاهد از نظر استقرار وجود دارد و میکوریز دارای بیشترین (70 %) و تیمارهای شاهد دارای کمترین (40 %) درصد استقرار بودند. از نظر اقتصادی تیمارهای میکوریز 100گرم، پلیمر 50گرم و بیوچار 250گرم به ترتیب بهینه ترین تیمارهای هر اصلاح کننده بودند. با افزایش سطح استفاده از میکوریز درصد استقرار نهال ها افزایش یافت ولی با افزایش سطح استفاده از پلیمر و بیوچار اثرات منفی آنها نمایان شد و درصد استقرار نهال ها کاهش یافت. هر تیماری که استقرار نهال ها را حداقل 10 درصد افزایش داد توجیه اقتصادی داشت یعنی فایده های آن تیمار بیشتر از هزینه های آن برآورد شد.