مروری بر هیدروژل های تزریق پذیر حساس به دما: خصوصیات و کاربرد آنها در مهندسی بافت

هیدروژل های تزریقی تخریب پذیر، به طور گسترده در زمینه های متنوع پزشکی – دارویی از جمله تهیه زخم پوش ها، مهندسی بافت و تهیه محمل های رسانش دارو/ سلول و فاکتورهای رشد مورد استفاده قرار گرفته اند. بالاخص،طی دهه گذشته، کاربرد هیدروژل های تزریق پذیر حساس به دما، با توجه به ویژگی هایی از جمله انتقال فاز از حالت محلول به ژل در پاسخ به محرک خارجی، قابلیت شبیه سازی محیط ماتریس خارج سلولی به لحاظ ویژگی های فیزیکی-شیمیایی و زیستی (برای سلول ها) ، وجود مقادیر زیاد آب در ساختار، ایجاد بستری متخلخل جهت کاشت و تکثیر سلول ها و قابلیت انطباق مناسب با نقص های نامنظم به عنوان روش درمان کم تهاجمی، توجه قابل ملاحظه ای را به خود جلب کرده است. این سامانه های آب دوست پلیمری، پیش از استفاده، به صورت محلول آبی و سیال هستند؛ ولی پس از تزریق، تحت شرایط فیزیولوژیک، ضمن انتقال فاز به سرعت ژل می شوند. در این مقاله، ویژگی ها، مزایا و سازوکار ژل شدن هیدروژل های تزریق پذیر حساس به دما به طور خلاصه بیان شده و پس از مرور بخشی از مطالعات صورت گرفته در زمینه کاربرد احتمالی این سامانه ها در حوزه مهندسی بافت طی سال های اخیر، چالش های موجود در این حوزه مطرح می شود.