ناسازه های سیاستگذاری فرهنگی در ایران، پیشنهاد یک مدل مطالعاتی

انواع مختلفی از ناسازگاری‏ها در سیاست گذاری فرهنگی ایران وجود دارد. هدف این نوشتار تحلیل نقش ناسازه های شناختی در ایجاد ناهماهنگی میان محتوای سیاست‏های فرهنگی با ارزش ها و هنجارهای ذی نفعان آن سیاست است. هدف این مقاله ارایه یک مدل پیشنهادی برای مطالعه و تحلیل این قبیل ناسازه‏ها است. با بهره ‏گیری از روش تحلیل نظری و با تکیه بر رویکردهای شناختی در سیاستگذاری عمومی شامل «پارادایم سیاستگذاری»، «مرجعیت» و «چارچوب ایتلاف حامی» تلاش شده است تا یک چارچوب پیشنهادی برای مطالعه ناسازه‏های سیاست فرهنگی ارایه شود. به همین دلیل و به ‏طور خاص زمینه ‏های اجتماعی شکل‏ گیری ناسازه ‏ها در نظام قشربندی جامعه ردیابی شده است، زیرا نظام قشربندی بازنمای تنوعات فرهنگی و ذخایر شناختی متنوع است. تفاوت منابع شناختی و مرجعیت‎‏ های فکری سیاستگذاران و ذی نفعان سیاست‏ها که حاصل تعلق به قشرهای متفاوت است موجب جهت گیری‏های فرهنگی ناسازگار می‏شود. همچنین نقش گروه ‏های اقتصادی و سیاسی ذی‏نفوذ، لابیگرها و گروه‏ه ای مرجع نیز بارز است. این واسطه‏ ها برخی از مرجعیت ها را برای سیاستگذاران برجسته کرده و با تاثیر بر سازمان و ایتلاف سیاستگذاران تلاش می‏کنند سیاست‏ها را به سمت منافع خود، هدایت کنند.