واکاوی مفهومی تاویل با تکیه بر نظر علامه طباطبایی

‏ تاویل یکی از مباحث مهم علوم قرآن و علم کلام است که در فهم قرآن و روایات به ویژه برخی ‏آیات مربوط به اسما و ‏صفات، نقش کلیدی و کاربردی دارد. ‏یکی از محورهای اصلی تاویل، مرتبط با صفات خبریه خدواند در آیات متشابه است که ‏معنای ظاهری این صفات با تنزیه خداوند سازگار نیست و تاویل آن با ارجاع به آیات محکم امری ضروری است و عدم ‏پذیرش آن افتادن در دام تشبیه و تجسیم است. از صدر اسلام، مذاهب ‏اسلامی و دانشمندان مسلمان، در رابطه با تاویل متون ‏مقدس، ‏آرای مختلف داشته اند. ‏اولین اختلاف در مورد ماهیت و چیستی تاویل است. نوشتار پیش رو به روش توصیفی ‏تحلیلی ‏سه نظریه اصلی پیرامون ماهیت تاویل یعنی «مفاهیم»، «عینیت مصداقی» و «عینیت تکوینی» را، مورد واکاوی و ارزیابی ‏قرار می دهد و «حقیقت مشککه» بودن ماهیت تاویل را به عنوان نظری جدید نتیجه می گیرد. «حقیقت مشککه» در قالب سه ‏مرحله که جامع همه ی نظرات است، تبیین می شود. مرحله اول آن حدوسط ظاهر و باطن است، مرحله دوم با باطن قرآن ‏مترادف است و مرحله نهایی، تاویل واقعی و حقیقی است که مطابق با نظر علامه است. این پژوهش پس از مقدمه و پیشینه ‏تاریخی تاویل، به معنای لغوی و اصطلاحی تاویل، و قلمروی تاویل می پردازد؛ و در ادامه ماهیت تاویل را موردبررسی قرار ‏داده و نتیجه گیری می نماید.