ارزیابی مدل های مختلف برآورد تبخیر و تعرق مرجع (ETo) در دشت الشتر

برآورد دقیق مقدار تبخیر و تعرق مرجع (ETo  ) در هر منطقه با توجه به اهمیت آن در مدیریت منابع آب و برنامه ریزی صحیح آبیاری امری ضروری است. با توجه به وقت گیر و هزینه بر بودن روش های مستقیم اندازه گیری (ETo  )، لذا در بسیاری از موارد از مدل های تجربی و ریاضی برای این منظور استفاده می گردد که لازمه اطمینان از این مدل ها صحت سنجی و ارزیابی آنها با استفاده از داده های لایسیمتری است. روش های مختلفی برای تخمین تبخیر و تعرق وجود دارد؛ اما عملکرد این معادلات در شرایط اقلیمی گوناگون متفاوت است. از این رو در این تحقیق 15 مدل مختلف جهت برآورد تبخیر و تعرق مرجع با توجه به نتایج لایسیمتری در منطقه الشتر مورد ارزیابی قرار گرفتند. اطلاعات مورد نیاز مدل های مختلف جهت برآورد (ETo  ) از ایستگاه سینوپتیک الشتر تهیه شد. نتایج ارزیابی آماری نشان داد مدل های جنسن هیز و تورک از گروه تشعشعی به ترتیب با (14/1= RMSE) و (42/1= RMSE) میلی متر و مدل هارگریوز - سامانی از گروه دمایی با (72/1= RMSE)  میلی متر بیشترین دقت را جهت برآورد (ETo  ) در منطقه مورد مطالعه داشتند. از طرف دیگر مدل های مییر و WMO  از گروه انتقال جرم به ترتیب با (78/4= RMSE)  و (73/4= RMSE) میلی متر از دقت بسیار پایینی برخوردار بودند. در نهایت با توجه به اهمیت مدل فایو- پنمن- مانتیث در محاسبات مربوط به تبخیر و تعرق، مقایسه بین مقادیر لایسیمتری و مقادیر برآوردی توسط این مدل نشان داد که مدل فایو-پنمن-مانتیث با مقادیر (83/5 =RMSE)  میلی متر و (10/0 =R2 دقت پایینی در برآورد مقدار ETo   در منطقه دارد.