سازوکار و کیفیت استناد به «سیاست های کلی نظام» در دیوان عدالت اداری

با توجه به خصایص ویژه نهاد «سیاست های کلی نظام» استناد به این سیاست ها، تا حدودی متفاوت از استناد به قوانین است. عدم التفات به این تفاوت ها منجر به انکار امکان استناد به این سیاست ها از سوی برخی از حقوقدانان شده است. پژوهش حاضر از بررسی ادله امکان و یا عدم امکان استناد به سیاست ها منصرف و در صدد است ضمن تبیین چگونگی این استناد، برداشت صحیح از استناد حقوقی به سیاست ها را روشن نماید. لذا بررسی سازوکار و کیفیت استناد به سیاست های کلی نظام در دیوان عدالت اداری مساله اصلی این پژوهش خواهد بود که برای پاسخ به آن از روش توصیفی-تحلیلی استفاده شده و درنهایت الگویی کارکردگرا ارایه شده است. در ترسیم سازوکار مطلوب اولا نگرانی های موجود در لسان حقوقدانان از محذورات عملی استناد قضایی به سیاست های کلی لحاظ شده است، ثانیا ضمن توجه به تحلیل حقوقی صحیح در خصوص نسخ قوانین و مقررات مغایر با سیاست ها، تلاش شده تا از ایجاد آشفتگی و گسست در نظام حقوقی جلوگیری شود، ثالثا تصریح شده که از منظر تحلیل حقوقی دیوان عدالت اداری می تواند مستقلا به سیاست ها استناد نماید و الزامی به اخذ نظریه هییت عالی نظارت وجود ندارد و رابعا بر نقش جدی و تعیین کننده استناد به سیاست های کلی در مقام تفسیر قوانین و تعیین قانون حاکم در فرآیندهای قضایی تاکید شده است.