تاثیر آب دوستی الیاف ماکرو پلی پروپیلن بر خصوصیات مکانیکی بتن الیافی

برخی از الیاف پلیمری با مزایای مکانیکی مطلوب، از خاصیت جذب رطوبت برخودار نمی باشند. این الیاف آب گریز نامیده شده اند. در بتن مسلح به الیاف، میزان چسبندگی الیاف آب گریز به دلیل عدم تمایل به جذب رطوبت، به اندازه چسبندگی الیاف آب دوست نمی باشد. آب گریز بودن برخی از الیاف پلیمری، همانند پلی پروپیلن از دغدغه های استفاده از این الیاف در بتن است. استفاده از روش های شیمیایی اصلاح سطح، سبب ایجاد خاصیت آب دوستی در این الیاف می شود و بنابراین امکان ایجاد پیوند مستحکم تر مابین الیاف و ماتریس بتنی فراهم می گردد. در این تحقیق در راستای به کار گیری الیاف در سازه های بتنی، الیاف مورد نیاز بر اساس دانش روز مهندسی نساجی، طراحی و با استفاده از امکانات موجود تولید گردید. جهت اصلاح رفتار الیاف پلی پروپیلن در برابر رطوبت با استفاده از پلیمر گرفت شده، الیاف ماکرو آب دوست با پایه پلی پروپیلن ساخته گردید. خصوصیات الیاف تولیدی به دقت اندازه گیری شده و در بتن به کار گرفته شد. نتایج نشان می دهد از آنجا که آب یکی از ترکیبات بتن می باشد، تمایل الیاف به خیس شدگی و جذب آب از عوامل تاثیرگذار در میزان چسبندگی الیاف به ماتریس بتنی به شمار می رود. عدم جذب رطوبت و خنثی بودن الیاف پلی پروپیلن موجب ایجاد پیوند های ضعیف تری بین الیاف و ماتریس بتنی شده است. افزودن الیاف آب دوست به بتن در مجموع موجب افزایش 11%، 38% و 77% مقاومت فشاری، کششی و خمشی بتن شده است. الیاف آب دوست به ترتیب 5%، 7% و 5% مقاومت فشاری، کششی و خمشی بتن مسلح شده را در مقایسه با بتن مسلح شده با الیاف آب گریز ارتقاء بخشیده اند.