مدل سازی گذرای عددی و بررسی تجربی اثر بافت سطح بر روانکاری الاستوهیدرودینامیک

پدیده سایش و اصطکاک و راه کارهای کاهش آنها بسیار مورد توجه بوده است. یکی از این روش ها الگودهی سطح است که با استفاده از لیزر با سرعت بیشتر و دقت بالا قابل انجام است. در این پژوهش ابتدا مدل عددی برای بررسی رفتار اصطکاکی و شکل گیری لایه روانکار به صورت گذرا با وجود حفره روی سطح توسعه داده شده است. سپس اثر ایجاد بافت لیزری بر روی دیسکی از جنس فولاد ST37 در شرایط تماس خطی در رژیم روان کاری مخلوط به صورت تجربی بررسی شده است. در این پژوهش دو پارامتر ورودی سرعت خطی و بار عمودی متغیر بودند. با تغییر این پارامترها ضریب اصطکاک برحسب مسافت پس از طی مسافت 100متر اندازه گیری شده است. با بررسی های صورت گرفته مشخص گردید که با افزایش سرعت و کاهش نیروی اعمالی میزان اصطکاک کاهش پیدا می کند. با مقایسه نتایج بین دیسک های الگودهی شده و صیقلی مشخص شد که میزان ضریب اصطکاک بین 12 تا 23 درصد در بررسی تجربی کاهش یافته است درحالی که در تخمین عددی امکان داشتن کاهشی بین 25 تا 40 درصد نیز پیش بینی میشود. در سرعتهای بالا تخمینهای مدل عددی و نتایج بدست آمده از آزمایش بسیار بهم نزدیک شده اند.