تعیین درصد بهینه سنگدانه های درشت بتن بازیافتی مورد استفاده در محیط های خورنده براساس مدل کریجینگ

در این مقاله، سنگدانه های درشت بتن پسماند پس از بازیافت بصورت سنگدانه های بازیافتی در مخلوط بتن برای بررسی تاثیر استفاده از آنها روی خصوصیات دوام و مکانیکی بتن در یک محیط خورنده استفاده شده اند. به این منظور پارامترهایی مانند جذب آب، تخلخل، مقاومت الکتریکی و مقاومت فشاری برای نمونه های ساخته شده در آزمایشگاه، اندازه گیری شده اند. در این تحقیق مدل های تخمین پارامترهای دوام و مکانیکی بتن با استفاده از روش مدل سازی کریجینگ بدست آمده اند و سپس این مدل ها با استفاده از الگوریتم بهینه‎ سازی حرکت مولکول های گاز ایده آل به عنوان قیود مساله بهینه ‎سازی مورد ارزیابی قرار گرفته اند، و مقادیر بهینه تابع هدف یعنی میزان حداکثر استفاده از سنگدانه های درشت بازیافتی و حداقل میزان سیمان مصرفی برای دست یابی به یک بتن دوست دار محیط زیست بدست آمده اند. نتایج بهینه‎ سازی نشان داده است در یک محیط با رطوبت 70 درصد، غلظت یون کلرید 3 درصد و دمای 23 و در دامنه سطح خورندگی بالا با بهینه سازی تک هدفه نقطه بهینه دارای 33/20 درصد سنگدانه درشت بازیافتی در نسبت آب به سیمان 40/0 است. همچنین در فرآیند بهینه ‎سازی چند هدفه و در دامنه سطح خورندگی بالا برای یک محیط با رطوبت 70 درصد، غلظت یون کلرید 5 درصد و دما 23 نقطه طراحی با 34/18 درصد سنگدانه درشت بازیافتی در نسبت آب به سیمان 40/0 بدست آمده، که نتایج مشابه آن در بهینه‎ سازی تک هدفه مشاهده نشده است.