بررسی شبیه‎ سازی انسانی از نگاه فریقین (با توجه به احکام اولی و ثانوی)

شبیه‎ سازی یا همان تولید مثل، بدون نیاز به تلقیح سلول‎های جنسی، مذکر یا مونث، یکی از مسایل جدیدی است که فقهای اسلامی در مورد مشروعیت و غیر مشروعیت آن دیدگاه‎ها و دلایل مختلفی را بیان کرده اند. در این تحقیق سعی بر آن است این مسئله از نگاه فریقین به صورت تطبیق مورد بررسی قرار گیرد. دانشمندان اسلامی در بعضی موارد همانند «شبیه‎ سازی گیاهی وحیوانی و درمانی» با توجه به منافع رسانی آن برای بشریت، نسبت به جواز آن اتحاد نظر دارند. اما نسبت به «شبیه ‎سازی انسانی» فقهای مذاهب اسلامی اختلاف نظر دارند. برخی از علمای فریقین شبیه‎ سازی انسانی را به عنوان اولی حرام دانسته و برخی به عنوان ثانوی، ساختن آن را جایز نمی‎دانند. اما اکثریت و مشهور فقهای شیعه و برخی از علمای اهل سنت معتقدند که شبیه ‎سازی انسانی نه تنها دلیلی از آیات، روایات، عقل و اجماع بر حرمت و منع آن وجود ندارد، بلکه با توجه به اصل اباحه، حکم بر جواز شبیه ‎سازی انسانی می‎نمایند.