اثر 4 هفته بی تمرینی بر نشانگان سندرم متابولیک و زمان دویدن تا واماندگی در مردان تمرین کرده دارای اضافه وزن

سازگاری های متابولیکی ناشی از تمرین در اثر بی تمرینی کاهش می یابند، اما داده ها درخصوص مقایسه اثر بی تمرینی متعاقب انواع مختلف تمرین محدود است. بنابراین، هدف پژوهش حاضر تعیین اثر 4 هفته بی تمرینی بر نشانگان سندرم متابولیک و زمان دویدن تا واماندگی در مردان تمرین کرده مقاومتی و مردان تمرین کرده هوازی بود.

در این مطالعه نیمه تجربی، 19 مرد (38-25 سال) تمرین کرده در گروه های مقاومتی (10 نفر) و هوازی (9 نفر) قرار گرفتند. گروه ها بر اساس سطح فعالیت ورزشی طی 4 ماه گذشته (سه جلسه فعالیت با شدت متوسط در هفته)، سن و شاخص توده بدن (9/29-25 کیلوگرم/مترمربع) مشابه بودند. آزمودنی ها به مدت  4 هفته از انجام فعالیت ورزشی اجتناب کردند. پیش و پس از بی تمرینی، نمونه خون در حالت ناشتا برای سنجش غلظت سرمی گلوکز، انسولین، تری گلیسرید و HDL-C از آزمودنی ها اخذ گردید. در این مراحل، مدت زمان دویدن تا واماندگی با شدت  vVO2maxبر روی نوارگردان ثبت شد. شاخص مقاومت به انسولین با روش  HOMA-1R برآورد شد.

پس از 4 هفته بی تمرینی، HDL-C و مدت زمان دویدن تا واماندگی در گروه های تمرین کرده مقاومتی و هوازی به طور معنی داری کاهش یافت، این در حالی بود که غلظت تری گلیسرید در این گروه ها به طور معنی داری افزایش داشت (همه متغیرها، 05/0P <). غلظت انسولین تنها در گروه تمرین کرده مقاومتی به طور معنی داری افزایش داشت (02/0P =). تغییر معناداری در غلظت گلوکز و شاخص مقاومت به انسولین در پاسخ به بی تمرینی در این گروه ها مشاهده نگردید (05/0 > P).

به نظر می رسد اثرات منفی بی تمرینی در استقامت هوازی و بیشتر نشانگان سندرم متابولیک در مردان تمرین کرده مقاومتی با مردان تمرین کرده هوازی مشابه بود. اما، اثرات منفی بی تمرینی در گروه تمرین کرده مقاومتی (با افزایش انسولین) بارزتر بود.