بررسی تاثیر تمرین تعادلی و پایداری مرکزی بر تعادل نیمه پویای دختران غیر ورزشکار

در این تحقیق هدف مقایسه تاثیر دو نوع برنامه تمرینی پایداری مرکزی و تعادلی برتعادل نیمه پویای دانشجویان دختر غیر ورزشکار بود.

پژوهش به روش نیمه تجربی و به صورت پیش و پس آزمون بر روی 36 دانشجوی دختر غیرورزشکار دارای سلامت جسمانی با میانگین سنی 9/0±32/20  در سه گروه (11 نفر گروه کنترل، 12 نفر گروه پایداری مرکزی و 13 نفر گروه تعادلی) انجام گرفت. آزمودنی ها در 2 گروه تمرینی برنامه تمرینی شان را 2 جلسه در هفته به مدت 4 هفته اجرا نمودند. قبل و بعد از دوره تمرینی، تعادل نیمه پویای آزمودنی ها با استفاده از سیستم بایودکس مورد ارزیابی قرار گرفت. پس از جمع آوری و واردکردن داده ها درمحیط نرم افزارSPSS  نسخه 20 با استفاده از روش های آماری، برای نرمال بودن داده ها از آزمون کولموگروف اسمیرنف و سپس از روش تحلیل واریانس یکطرفه، همگن بودن سه گروه مورد ارزیابی قرار گرفت. از آزمون آنوا و تست تعقیبی توکی برای مقایسه تغییرات درون گروهی و بین گروهی استفاده گردید.

مقایسه نتایج بدست آمده از تست تعادلی، نشان دهنده تفاوت معنی دار در شاخص های کلی و قدامی خلفی دختران غیر ورزشکار بود که این معناداری در مقایسه میانگین های بین گروهی، به نفع گروه پایداری مرکزی بوده است (05/0 ≤P). 

با توجه به یافته های بدست آمده می توان گفت که تمرینات پایداری مرکزی روشی مناسب برای افزایش و بهبود تعادل می باشد. از این رو لازم است که برنامه تمرینی پایداری بخش مرکزی جهت توسعه تعادل نیمه پویا از نوع کاربردی (عملکردی) باشند.