بررسی شیوع، نوع و مکانیسم آسیبهای اسکلتی عضلانی دانشجویان پسر نخبه فوتسال کشور

هدف از این تحقیق بررسی شیوع، نوع و مکانیسم آسیبهای دانشجویان پسر نخبه فوتسال کشور بود که جهت شرکت در مسابقاتقهرمانی فوتسال دانشگاه های کشور، مدت یک سال به تمرین پرداخته اند.

159 دانشجو از 29 دانشگاه با میانگین سنی 44 / 2 ± 1 / 22 سال و میانگین سابقه فعالیت 42 / 2 ± 83 / 5 سال در این تحقیق شرکت نمودند.اطلاعات مربوط به آسیبهای آنان با استفاده از پرسشنامه در سه سطح شیوع، نوع و مکانیسم آسیب جمعآوری شد. از آمار توصیفی و ازآزمون خیدو برای تجزیه و تحلیل برخی از داده استفاده گردید.

نتایج نشان دادند که در مجموع 9 / 149 آسیب در 1000 ساعت بازیکن تمرین وجود داشت که شایعترین آسیبها در اندام تحتانی(96 / 47 %) و به ترتیب در ساقپا(71 / 8 %)، ران(53 / 8 %)و زانو(92 / 7 %)بودند. شایعترین نوع آسیب، آسیبهای عضلانی-وتری(85 / 35%)و پوستی(13 / 34 %)به ترتیب در اندام تحتانی 66 / 19 درصد و 44 / 14 درصد بودند. همچنین بین انواع آسیبها رابطه معنی داری(05 / 0<p)وجود داشته و گرم نکردن بدن قبل از شروع تمرینات نیز مهترین مکانیسم آسیب از دیدگاه بازیکنان و مربیان به شمار آمده است.

آسیب عضلانی-وتری به عنوان شایعترین نوع آسیب و ساقپا به عنوان آسیب پذیرترین عضو و همچنین گرم نکردن بدن قبل ازشروع تمرینات به عنوان مهمترین مکانیسم آسیبهای اسکلتی عضلانی میباشند که رابطه قوی بین انواع آسیبهای وجود داشته است.بنابراین بر اساس این اطلاعات مربیان و مسئولین ورزش دانشگاه ها میتوانند نسبت به کاهش نرخ آسیب بازیکنان در دوره های تمرینی،پیشگیریهای لازم را انجام دهند.