ارائه مدل علی - ساختاری برای تعلل ورزی آموزشی در دانشجویان پرستاری و مامایی (کاربرد تحلیل مسیر)

تعلل ورزی آموزشی یکی از شایع ترین مشکلات در سطوح مختلف تحصیلی است. در سال های اخیر، تعلل ورزی به عنوان نوعی نقصان در خود - نظم جویی تعریف شده است. پژوهش حاضر با هدف، ارایه مدل علی - ساختاری برای تعلل ورزی آموزشی در دانشجویان پرستاری و مامایی انجام گرفت. روش پژوهش همبستگی با استفاده از مدل سازی معادلات ساختاری بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانشجویان پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی لرستان در سال آموزشی 99-1398 بود که از میان آن ها تعداد 260 نفر با روش نمونه گیری خوشه ای مرحله ای انتخاب شدند. ابزارهای پژوهش عبارت بودند از: پرسشنامه تعلل ورزی آموزشی، مقیاس اهمال کاری آموزشی، پرسشنامه راهبردهای انگیزش برای یادگیری و سنجش جهت گیری های هدف که همگی از اعتبار و پایایی قابل قبولی برخوردار بودند. به منظور تجزیه وتحلیل داده ها از نرم افزارAmos-24 استفاده گردید.یافته ها نشان داد که بین جهت گبری هدف و تعلل ورزی آموزشی (41/0=r)؛ اهمال کاری و تعلل ورزی آموزشی (57/0=r)؛ خودتنظیمی و تعلل ورزی آموزشی (59/0=r) رابطه مثبت و معنی دار وجود دارد. همچنین خودتنظیمی آموزشی نقش میانجی بین جهت گیری هدف و تعلل ورزی آموزشی ایفا می کند اما خودتنظیمی آموزشی نقش میانجی بین اهمال کاری آموزشی و تعلل ورزی آموزشی ایفا نمی کند. بنابراین و با توجه به یافته های به دست آمده باید دست اندرکاران دانشگاه های علوم پزشکی موضوع تعلل ورزی آموزشی دانشجویان را به طورجدی موردتوجه قرار دهند و از طریق توجه به هدف گزینی و خودتنظیمی در صدد کاهش آن برآیند.