تاثیر تحریف شناختی بر خودانتقادی با واسطه گری ویژگی های شخصیتی بر دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی تهران

هدف این پژوهش بررسی تاثیر تحریف شناختی بر خودانتقادی با واسطه گری ویژگی های شخصیتی بر دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی تهران است. طرح پژوهش، رابطه ای از نوع معادلات ساختاری است و جامعه آماری این پژوهش را کلیه دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی تهران در سال 1399 تشکیل داده ، نمونه پژوهش 350 نفرند که به روش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شده اند. ابزار جمع آوری داده ها، پرسشنامه های خودانتقادی، تحریف شناختی و ویژگی های شخصیتی و روش تحلیل داده ها، مدل یابی معادلات ساختاری است. نتایج پژوهش نشان می دهد مدل یاد شده، برازش قابل قبولی با داده ها دارد؛ ویژگی های شخصیتی و تحریف شناختی به طور معناداری خودانتقادی را پیش بینی می کنند؛ تحریف شناختی اثر مستقیم معناداری در پیش بینی خودانتقادی دارد؛ اثر غیرمستقیم تحریف شناختی بر خودانتقادی با واسطه گری ویژگی های شخصیتی مثبت و معنادار است؛ همچنین خرده مقیاس های برون گرایی، توافق، گشودگی و وظیفه شناسی بر خودانتقادی، اثر معنادار منفی و روان رنجورخویی بر خودانتقادی اثر معنادار مثبتی دارد. با توجه به نتایج به دست آمده در این پژوهش،  با کم کردن تحریفات شناختی می توان خودانتقادی را کاهش داد.