بهره وری و کیفیت زندگی کاری پرستاران اورژانس

بخش اورژانس به عنوان قلب بیمارستان و نقطه ورود بیماران برای ارایه خدمات بهداشتی درمانی است و پرستاران اورژانس یکی از بزرگ ترین گروه های کاری در بیمارستان و تاثیرگذارترین نیروها در تعیین کیفیت خدمات ارایه شده هستند. هسته اصلی رسالت این بخش نجات جان بیماران است، از این رو پرستاران بخش اورژانس، مسئولیت سنگینی برعهده دارند و لازم است در کنار دانش و مهارت کافی از انگیزه و تعهد حرفه‎ای لازم نیز برخوردار باشند. بنابراین اطلاعات پیرامون بهره وری و کیفیت زندگی کاری کارکنان آن می‎توانند پایه ای برای انجام اقدامات مناسب باشند و زمینه را برای رسیدن به شرایط مطلوب آماده سازند. هدف از این مطالعه تعیین بهره وری و کیفیت زندگی کاری پرستاران بخش اورژانس بود.

این مطالعه از نوع مقطعی-توصیفی بود و از شهریور تا آبان ماه 1399 بر روی 189 نفر از پرستاران شاغل در بخش اورژانس مراکز آموزشی-درمانی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی شهید صدوقی یزد، که به روش تخصیص طبقه ای انتخاب شدند انجام شد. ابزار گردآوری داده ها شامل فرم مشخصات جمعیت شناختی، پرسشنامه کیفیت زندگی کاری پرستاری (بروکس و اندرسون، 2005) و پرسشنامه بهره وری پرستاران دهقان نیری و همکاران (1392) بود. برای تجزیه تحلیل داده ها از آزمون های ANOVA و t-test در نرم افزار SPSS نسخه 18 استفاده شد.

براساس نتایج، میانگین و انحراف استاندارد بهره وری پرستاران شاغل در بخش اورژانس(68/11±) 55/92 به دست آمد.. میانگین و انحراف معیار نمره کل کیفیت زندگی کاری نیز (98/26±)  67/143 به دست آمد. کیفیت زندگی کاری در بعد زمینه کاری با میانگین و انحراف معیار(90/15±)  73/71 بالاترین و در بعد جهانی با میانگین و انحراف معیار (22/4±) 61/15 پایین ترین میانگین نمره را در بین سایر ابعاد داشت. نتایج نشان داد، بین هیچ کدام از مشخصات جمعیت شناختی مورد بررسی با بهره وری کاری پرستاران اورژانس مورد مطالعه ارتباط معنی دار آماری وجود نداشت. از بین مشخصات کاری مورد بررسی، اشتغال هم زمان با بهره وری کاری پرستاران اورژانس ارتباط معنی دار آماری داشت (05/0 <p). بین کیفیت زندگی کاری پرستاران با وضعیت تاهل (01/0 p<) و تحصیلات (05/0 <p) ارتباط معنی دار آماری وجود داشت. اضافه کاری (05/0 <p) و انتخاب ساعت کاری (01/0< p) با کیفیت زندگی کاری پرستاران اورژانس ارتباط معنی دار آماری داشت.

با توجه به یافته ها، میانگین بهره وری و کیفیت زندگی کاری در پرستاران بخش اورژانس به ترتیب در سطح متوسط و نسبتا مطلوب قرار داشت. برهمین اساس هنوز تا دست یابی به بهره وری و کیفیت زندگی مطلوب فاصله وجود دارد. بنابراین ضروری است برنامه ریزی های همه جانبه جهت ارتقای بهره وری و کیفیت زندگی کاری پرستاران صورت گیرد. این برنامه ریزی می تواند در سطح کلان توسط مدیران رده بالای نظام سلامت و در سطح خرد نیز توسط مدیریت مجموعه بیمارستانی صورت گیرد.