تحلیل انتقادی بر آثار و نتایج منع تدوین حدیث نبوی در صدر اسلام

اهل سنت بر این باورند که اساس منع نگارش حدیث از ناحیه ی رسول اکرم(ص) مطرح و ابلاغ شده است، به چند روایت در منابع خود استناد نموده اند؛ غافل از این که این روایات با ضعف سند مواجه هستند و همچنین اضطراب در متن و تعارض آن ها با احادیث دیگر، باعث شده از اعتبار و قوت آن ها بکاهد. هدف این پژوهش، بررسی آثار منع نگارش پس از پیامبر اسلام (ص) در صدر اسلام است . لذا در آن با روش توصیفی - تحلیلی به نتایج منع و سلب مرجعیت ایمه به صورت اسنادی تحلیلی پرداخته شده است. هموار شدن راه جعل حدیث و گسترش دروغ و فراموشی سیره ی پیامبر(ص)، تباه شدن حجم انبوهی از احادیث پیامبر(ص)، انتشار دادن اسراییلیات و تحریف در دین، ایجاد زمینه برای تفسیر به رای و اختلاف مسلمین و نقل به معنا از جمله مواردی است که آثار زیان بارر بر فهم حدیث بر جای گذاشت . وخیم ترین پیامد منع نگارش، ایجاد زمینه ی مساعد برای جعل احادیث و رواج اکاذیب زیاد به نام رسول خدا(ص) در سایه ی منزوی کردن اهل بیت پیامبر(ص) است. در حالی که در قرآن و سنت بر عصمت و علم ایشان تاکید شده و رسول خدا (ص) در حدیث غدیر و حدیث ثقلین و روایات ، مسلمین را بعد از خود به اهل بیت ارجاع داده بودند، عملا با خانه نشین شدن و انزوای اهل بیت، قاطبه ی جامعه ی مسلمین در طول سالیان بعد از وفات پیامبر(ص) از ایشان که منبع و سرچشمه ی علوم نبوی و مشرف به کلام وحی بودند شدند.