ارزیابی کارآیی مدل بیابان زایی IMDPA در تعیین فرسایش های آبی و بادی

برای بررسی و تهیه نقشه های بیابان زایی و فرسایش، مدل ها و روش های گوناگونی از جمله IMDPA ، PSIAC  و IRIFR  ارایه شده است. در این پژوهش از مدل IMDPA  که مدل ارزیابی پتانسیل بیابان زایی می باشد و مدل PSIAC  که ویژه ارزیابی فرسایش آبی و همچنین مدل IRIFR  که اختصاص به ارزیابی فرسایش بادی دارد، برای منطقه چاه گوجی مه ولات در استان خراسان رضوی استفاده شده است. هدف از مطالعه و ارزیابی این منطقه، تهیه نقشه های فرسایش آبی و بادی با استفاده از روش IMDPA   به دو صورت تلفیقی میانگین هندسی و حداکثر محدودیت و سپس مقایسه کارایی دو نقشه با شاخص وضعیت فعلی تخریب و همچنین مقایسه آنها با مدل های PSIAC  و IRIFR  است. با توجه به بررسی آماری صورت گرفته بین نقشه های تولیدی نتایج نشان می دهد که مدل پیشنهادی IMDPA بر اساس دیدگاه حداکثر محدودیت نسبت به نقشه فرسایش حاصله از تلفیق دو مدل PSIAC  و IRIFR از همبستگی بیشتری با وضعیت فعلی تخریب برخوردار است، اگرچه هر دو همبستگی معنی دار خوبی با  شاخص فوق دارند. همچنین نتایج نشان می دهد که نقشه فرسایشIMDPA  با روش میانگین هندسی فاقد همبستگی معنی دار (0/298-R=) با شاخص وضعیت فعلی تخریب می باشد که نشان دهنده نامناسب بودن مدل فعلیIMDPA  است. برعکس مدل پیشنهادی  IMDPAبر اساس تلفیق حداکثر محدودیت با توجه به نتایج حاصله (**0/925-R=) مناسب ترین روش برای تهیه نقشه فرسایش در مناطق خشک و بیابانی می باشد.