اثربخشی مداخله تنظیم هیجان بر باورهای اختلال خوردن، ناگویی هیجانی و کاهش وزن در زنان دارای اضافه وزن

شیوع چاقی از معضلات تهدیدکننده سلامتی در سراسر جهان است که متغیرهای بسیاری ازجمله باورهای اختلال خوردن و ناگویی هیجانی ابتلا به آن را افزایش می دهند. هدف از این پژوهش تعیین اثربخشی مداخله تنظیم هیجان بر باورهای اختلال خوردن، ناگویی هیجانی و کاهش وزن در زنان دارای اضافه وزن هست.

طرح پژوهش شبه آزمایشی از نوع پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل و مرحله پیگیری است. جامعه آماری شامل زنان دارای اضافه وزن مراجعه کننده به کلینیک های تغذیه در شهر ارومیه در سال 1398 بود که از بین آن ها نمونه ای به حجم 30 نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه 15 نفره جایگزین شدند. ابزار پژوهش شامل محاسبه توده بدنی (BMI)، مقیاس ناگویی هیجانی تورنتو و پرسشنامه باورهای اختلال خوردن (EDBQ) بود که هر دو گروه آن ها را تکمیل کردند. برای گروه آزمایش، مداخله تنظیم هیجان مبتنی بر مدل گراس در 8 جلسه 90 دقیقه ای ارایه شد، درحالی که گروه کنترل هیچ آموزشی دریافت نکردند. پس از طی دوره آموزشی بار دیگر ارزیابی های مربوط با گروه های آزمایش و گواه در مرحله پس آزمون و به فاصله 3 ماه پیگیری انجام شد. به منظور تحلیل داده ها از آزمون تحلیل کوواریانس چند متغیری استفاده شد.

نتایج نشان داد مداخله تنظیم هیجان بر کاهش وزن، باورهای اختلال خوردن و ناگویی هیجانی در زنان دارای اضافه وزن موثر بود (005/0 <P) و نتایج در طول دوره پیگیری نیز پایدار بود (005/0 <P).

با توجه به نتایج به دست آمده می توان برای کاهش وزن، باورهای اختلال خوردن و ناگویی هیجانی از مداخله تنظیم هیجان استفاده کرد.