سیاست ‏زدگی و حکمرانی امنیت ملی؛ روندها، الگوها و پیامدها

سیاست زدگی یا سیاسی‏کردن در معنای عام به دخالت‏دادن و ترجیح انگیزه‏ های سیاسی و گروهی در داوری ‏ها و تصمیم گیری ‏ها اطلاق می‏شود. در حوزه حکمرانی، سیاست ‏زدگی عبارت است از رعایت‏ نکردن اصل بی‏ طرفی در سیاست گذاری ها و تصمیم‏ گیری‏ ها و دخالت‏ دادن دیدگاه‏ ها، گرایش ‏ها و سوگیری‏ های سیاسی در امور حرفه‏ ای؛ که ممکن است در سطوح و الگوهای مختلف بروز یابد. هرچند سیاست زدگی در همه حوزه‏ های کشورداری از مهم‏ ترین آسیب ‏ها و عوامل ناکارآمدی به ‏شمار می‏ رود، اما در حوزه حکمرانی امنیت ملی پیامدهای مخرب‏ تری دارد. در چنین حالتی، کارگزاران، کنش‏گران سیاسی و تحلیل‏گران راهبردی و اطلاعاتی ترجیحات سیاسی ‏شان را در مراحل مختلف انتخاب موضوع، جمع‏ آوری داده‏ ها، پردازش و تحلیل اطلاعات و تولید گزارش ‏ها دخالت داده و از عینیت‏ گرایی به نفع مصالح سیاسی صرف‏ نظر می‏ کنند. این پژوهش با مطالعه روندها و رخدادهای برجسته حوزه حکمرانی امنیت ملی در ایران، ابعاد و اثرگذاری این موضوع را بررسی کرده و یافته های آن نشان می‏ دهد که سیاست ‏زدگی در قالب‏ هایی نظیر قطبی ‏شدگی، نفوذ، موازی‏کاری و افشاگری یا نشت اطلاعات، هزینه‏های سیاسی و امنیتی قابل توجهی در پی دارد. بر این اساس، پیشنهادهایی برای کنترل سیاست ‏زدگی یا مدیریت پیامدهای آسیب ‏زای آن ارایه شده است.