نهشتن، به مثابه یک متدولوژی (بستر-نهاد) جدید

رویکرد شناختی (4E) در پیوند با منطق استدلالی اگزیستانسیالیسم، این امکان را فراهم می آورد تا با گذر از دوگانه-انگاری های رایج متافیزیک، بتوان متدولوژی جدیدی خارج از رابطه شناختی سوژه-ابژه، طرح اندازی کرد. لزوم چنین طرح اندازی ای در ناکارآمدی متدولوژی های موجود، مخصوصا در راهبری پژوهش های بنیادی و هنر نهفته است (یعنی تز، در مفهوم حقیقی «نهادن»). در ابتدای مقاله، ترمینولوژی حوزه متدولوژی مشخص خواهد کرد که مفاهیم مرتبط با متدولوژی، همگی بر وضع و قرار، ابتناء دارند و نه شناسایی. اتیمولوژی واژه متدولوژی نیز مشخص می کند که لوژی و لوگوس با فرا-آوردن و ظهور، نسبت دارند و نه شناخت امر موجود. در نهایت با جانشنیی مفهوم بستر-نهاد، که معرف اقلیم و نهادن است، بجای متدولوژی، که به غلط، روش شناسی، معنا می شود و لاجرم با روش خلط می گردد، بستر-نهاد جدید با نام «نهشتن» معرفی می گردد. در این بستر-نهاد، انسان به مثابه «نهشتا» و نه، شناسا یا مفسر، از طریق نهش، غیرخود یا غیر پیکر را وضع می کند. این بستر-نهاد، صحت خود را از تنش (در-هم تنیدگی) با سایر چیزها بدست می آورد و نگاهی اتمیستیک به پدیده ها ندارد. بستر-نهاد نهشتن، معرفت را امری ممکن، فرض نمی کند، بلکه با جانشینی مفهوم «هشته» با معرفت، اول، تمایز میان شناخت و هستی را محال می داند و دوم، نهش، را جایگزین مفهوم مشاهده، می کند.