پوچ گرایی معرفت شناختی: نارسایی نشانه ها در متافیزیک و معرفت شناسی ویتگنشتاین

اگرچه ویتگنشتاین به عنوان یکی از مخالفان شکاکیت فلسفی شناخته می شود، اما جنبه هایی از معرفت شناسی وی در نظریه ی تصویری زبان و فلسفه ی زبان معمولی، دارای ویژگی های پوچ گرایانه است. این ویژگی ها به موجب نگرش زبانی ویتگنشتاین، با نشانه شناسی و متافیزیک وی گره خورده و جدایی ناپذیرند. این مقاله با بررسی گرایش های پوچ-گرایانه در نشانه شناسی و متافیزیک ویتگنشتاین، به تحلیل ویژگی های پوچ گرایانه در معرفت شناسی وی می پردازد. از دیدگاه ویتگنشتاین نشانه نمی تواند به جهانی خارج از زبان، به درون ما، به دیگری یا به مدلول های فلسفی دلالت کند. وی امکان تحقیق در متافیزیک را نفی می کند: در رساله به خاطر محدودیت منطق، در پژوهش ها به خاطر کاربرد نداشتن عبارات متافیزیکی، و در در باب یقین به خاطر گریزناپذیری از چارچوب های زبانی حاکم بر شک و یقین. بر این اساس در فضای منطقی هیچ چیزی واقعا قابل شناختن نیست چون شناخت، محصور در فرامنطق است. شناخت امری کاملا نسبی، مقطعی و وابسته به زمینه است چون جهان ما فقط یک جهان ممکن است و نه تنها جهانی که هست. با این همه ویتگنشتاین نمی گوید که شناخت مطلقا ممکن نیست بلکه می گوید شناخت تابع منطق و بازی زبانی ماست و نه به-طور مستقیم تابع اعیان یا امور واقع. حال اگرچه منطق و بازی زبانی، بی ربط به واقعیت نیستند و پیوندی با واقعیت دارند اما این به آن معنی نیست که بازتاب دهنده ی امور واقع اند.