ارزیابی پایداری مکانی آبخوان ورامین در سه بعد کمی، کیفی و محیط زیستی

به منظور حفظ و بقای منابع آب زیرزمینی، ارزیابی پایداری ‏آبخوان ها در برابر وقایع و تنش‏های مختلف اعم از انسانی و اقلیمی ضروری است. بدین منظور در این مقاله با استفاده از شاخص‏های پایداری منابع آب زیرزمینی در سه بعد کمی، کیفی و محیط زیستی ارزیابی پایداری مکانی در آبخوان ورامین مورد سنجش قرار گرفته است. این شاخص‏ها شامل شاخص تغییر در ذخیره آب زیرزمینی (شاخص هیدروژیولوژی کمی)، شاخص تغییر در کیفیت آب زیرزمینی و شاخص مشکلات کیفیت آب زیرزمینی (شاخص‏های هیدروژیولوژی کیفی)، شاخص آسیب پذیری آب‏های زیرزمینی و شاخص خشک سالی آب زیرزمینی (شاخص‏های محیط زیستی) هستند. پس از ارزیابی هر شاخص، پایداری کلی آبخوان با تلفیق شاخص ها با دو روش تحلیل سلسله مراتبی (AHP) و آنتروپی انجام گرفته است. براین اساس نتایج نهایی ارزیابی پایداری آبخوان در دشت ورامین نشان می دهد که بخش شرقی آبخوان پایداری بالاتری نسبت به بخش غربی آبخوان دارد. پایداری پایین آبخوان در بخش های غربی بین عدد صفر تا 25 نمایانگر نیاز شدید پیاده سازی طرح های مدیریت احیای آبخوان است. وضعیت هیدروژیولوژیکی و هیدروژیوشیمی آبخوان نتایج به دست آمده از وضعیت پایداری آبخوان را تایید می نماید. از لحاظ هیدروژیولوژیکی بخش شمالی و شرقی آبخوان ضخامت زیاد و قابلیت انتقال بالایی وجود دارد در حالی که در غرب دشت ضخامت به شدت کاهش پیدا می کند و آبرفت ها نیز دانه ریز با قابلیت انتقال پایین هستند. همچنین حضور رودخانه شور در بخش غربی آبخوان که مسیر عبور فاضلاب است باعث کاهش پایداری کیفی و افزایش آسیب پذیری آبخوان در بخش غربی آبخوان شده است.