واکاوی عوامل موثر بر نگرش زنان روستایی نسبت به ایجاد گروه ‏های خودیار؛ مطالعه موردی: بخش بزینه‏ رود، شهرستان خدابنده

گروه‏ های خودیار، به‏عنوان یکی از مهم‏ترین راهبردهای توانمندسازی زنان، اهمیت زیادی در زمینه اشتغال، تولید درآمد، کاهش فقر، و ارتقای صادرات و درآمد ارز خارجی کشورهای در حال توسعه دارند. ایجاد این گروه‏ها می‏تواند متاثر از عوامل مختلف جغرافیایی، سیاسی، اجتماعی، فرهنگی، و اقتصادی باشد. بنابراین، تحقیق حاضر با هدف بررسی عوامل موثر بر نگرش زنان روستایی نسبت به گروه‏های خودیار در بخش بزینه ‏رود تدوین شده است. پژوهش به صورت ترکیبی‏- اکتشافی متوالی انجام شده است. در مرحله نخست نگرش زنان روستایی به ایجاد گروه‏های خودیار با استفاده از روش نمونه‏گیری هدفمند از طریق مصاحبه احصا و در مرحله دوم به تحلیل بیشترین عوامل موثر در نگرش زنان روستایی نسبت به ایجاد گروه‏های خودیار از طریق پرسش‏نامه محقق ‏ساخته با استفاده از آزمون تی تک‏نمونه‏ای پرداخته شده است. در مرحله اول پژوهش، عوامل موثر در ایجاد گروه‏های خودیار در قالب 27 مفهوم احصا و در پنج بعد طبقه‏بندی ‏شد. نتایج مرحله دوم نیز حاکی از آن است که میانگین عددی حاصل در ابعاد اجتماعی- اقتصادی، پذیرش فناوری و مشارکت، بازاریابی، آموزش و حمایت، بانکداری/ اعتبارات به ترتیب مبین بالابودن عوامل موثر در نگرش زنان روستایی نسبت به ایجاد گروه‏های خودیار بوده و عوامل اجتماعی- اقتصادی مهم‏ترین عامل تاثیرگذار در ایجاد گروه‏های خودیار زنان روستایی است. بنابراین، نتایج نشان می‏دهد استفاده از سرمایه جمعی در اجرای فعالیت‏ها و استفاده مشاع از ابزارهای تولید باعث صرفه‏ جویی در عوامل تولید خواهد شد و تلاش‏های جمعی در امور مربوط به گروه‏های خودیار و انعطاف‏ پذیری در قوانین و مقررات سبب افزایش بازدهی زنان عضو می‏شود.