سیاستگذاری و ارتقای کنشگری انسان دوستانه در بحران ها؛ مطالعه ی گروه های دانشجویی فعال در همه گیری کوئید-19

اگرچه در بحران های بزرگ و اپیدمی ها، مسئولیت اصلی بر عهده ی دولت هاست، اما آن ها بی نیاز از اقدامات یاورانه و انسان دوستانه شهروندان خود یا گروه های بین المللی نیستند. یکی از گروه های فعال در بحران همه گیری کویید-19 مشارکت گروه های دانشجویی در فعالیت های انسان دوستانه بود. هدف مطالعه حاضر، کشف و واکاوی درک و تجربه ی آن ها نسبت به ارتقای این گونه کنشگری ها در بحران هاست. مطالعه یک مطالعه کیفی بر اساس تحلیل چارچوب است که شرکت کنندگان در آن 27 نفر مسیولین گروه های دانشجویی و فعالان صف حاضر در موج اول و دوم کرونا در شهر یزد می باشد. داده ها به شیوه ی مصاحبه نیمه ساختاریافته جمع آوری و به روش تحلیل چارچوب تجزیه وتحلیل شد. به طورکلی تعداد 40 مفهوم، 12 مقوله و 4 مضمون اصلی احصا گردید. نتیجه تحقیق نشان داد که پیشنهادات کاربردی مشارکت کنندگان، سوق دادن سیاست گذاری های بحران، به سمت نوعی بی طرفی می باشد. چهار مضمون نهایی تحت عنوان بی طرفی، نهادسازی انتخابی-علمی، گفتگو و مدارا، جامعه پذیری نوع دوستی و مسئولیت پدید آمد. الگوی چارچوب ما نشان می دهد دهد که نوعی واگرایی بین سپهر فرهنگی و سپهر سیاسی در اقدامات انسان دوستانه ی بحران وجود دارد. پینشهاد می گردد سیاست گذاری ها نگاه جدی تر به ظرفیت گروه های دانشجویی در بحران ها داشته باشند، ضمن اینکه رویکرد اصلی آن ها بر بی طرفی سیاسی در مواجهه با اقدامات انسان دوستانه باشد. همچنین تمرکز بر جامعه پذیری و ارتقای فرهنگ عمومی در جهت مسئولیت پذیری بیشتر و فرهنگ گفتگو و مدارا بخصوص در بحران ها پیشنهاد می گردد. گروه های دانشجویی نیز نیازمند نهادسازی خاص بحران می باشند که از خصیصه تشکیلاتی و علمی برخوردار باشد