تاثیر آشکارسازی هیجانی از طریق نوشتن بر استرس ماداران کودکان مبتلا به اوتیسم

مادران کودکان مبتلا به اوتیسم در مقایسه با مادران کودکان عادی یا مادران کودکان مبتلا به سایر اختلالات رشدی، بیشتر در معرض ابتلاء به استرس مرتبط با نقش والدی هستند. هدف تحقیق حاضر، تعیین تاثیر آشکارسازی هیجانی از طریق نوشتن بر استرس مادران کودکان مبتلا به اوتیسم بود.

پژوهش حاضر از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون پس آزمون و دارای گروه کنترل بود. از هفت مدرسه کودکان اوتیسم در شهر تهران، چهار مدرسه در گروه آزمون و سه مدرسه در گروه کنترل قرار گرفت. سپس، از میان مادران، 70 نفر از مادرانی که دارای فرزندان مبتلا به اوتیسم مشغول به تحصیل در این مدارس بودند، به شیوه نمونه گیری مستمر جهت پژوهش انتخاب و در دو گروه کنترل و آزمون، هر یک 35 نفر، قرار گرفتند. در مرحله پیش آزمون، فرم مشخصات فردی و ابزار استرس والدی Abidin توسط هر دو گروه تکمیل شد. برای گروه آزمون، مداخله آشکارسازی هیجانی از طریق نوشتن آموزش داده شد و این گروه هفته ای دو بار در طول هشت هفته در مدت 15 دقیقه آن را اجرا کردند. در گروه کنترل، مداخله ای صورت نگرفت. پس از هشت هفته از هر دو گروه پس آزمون گرفته شد و مداخله انجام شده به گروه کنترل نیز آموزش داده شد. تحلیل داده ها با بهره گیری از نرم افزار SPSS نسخه 16 انجام شد.

آزمون تی مستقل، اختلاف معنی داری قبل از مداخله در میانگین استرس والدی دو گروه کنترل (92/13 ± 37/119) و آزمون (01/14 ± 81/118) نشان نداد (871/0 p=و 871/0 t=). در مرحله پس آزمون، میانگین نمره استرس والدی در گروه آزمون (29/12 ± 78/128) در مقایسه با گروه کنترل (65/17 ± 45/122)  به طور معنی داری متفاوت بود استرس والدی گروه آزمون افزایش بیشتری نشان داد (047/0p= و686/1- t=)، در حالی که در گروه کنترل، تفاوت معنی دار مشاهده نشد (055/0 p=و 985/1- t=). مداخله آشکار سازی هیجانی از طریق نوشتن بر زیرمقیاس های تعامل ناکارآمد والد- کودک و کودک دشوار تاثیر منفی داشت و باعث افزایش آن ها شد اما موجب کاهش استرس در زیر مقیاس آشفتگی والدی گردید.

از آن جا که آشکار سازی هیجانی از طریق نوشتن، استرس والدی مادران کودکان مبتلا به اوتیسم را افزایش داد، پیشنهاد می شود مداخله ای با عناوین نوشتاری خنثی یا مثبت جهت استرس والدی مادران کودکان مبتلا به اوتیسم، اجرا گردد.