ارزیابی تزریق ماده ی بازدارنده ی هیدرات در خطوط لوله ی گاز و مناطق عملیات نفتی

تزریق مواد شیمیایی بازدارنده از اصلی ترین روش های جلوگیری از تشکیل هیدرات در خطوط انتقال گاز غنی می باشد. این مواد بر حسب مکانیسم عملکردشان به بازدارنده ی ترمودینامیکی و سینتیکی (دو نوع کلی دوز پایین1 و ضدکلوخه ای شدن) طبقه بندی می شوند. در این مقاله، مشخصات، کاربردها و محدودیت های انواع بازدارنده های هیدرات مقایسه شده است. بر اساس گزارش ها، کاربرد بازدارنده های سینتیکی هنوز در مناطقی که نوسان ترکیبات جریان گاز و یا غلظت آب، زیاد باشد دارای محدودیت هایی مانند رفع مشکل غلظت بالای آب، تامین مصرف بالا، غیرقابل بازیابی و نگهداری روبرو است. از این رو، کاربرد متانول به عنوان مرسوم ترین نوع بازدارنده ی ترمودینامیکی به دلیل سهولت تامین و قیمت کمتر متداول بوده است که در این مقاله، نحوه ی تخمین میزان تزریق آن بر حسب شرایط جریان ارایه شده است. از طرف دیگر، کاربرد انواع گلایکول با وجود قیمت بالاتر از متانول پیشی گرفته است و به دلیل امکان بازیابی مجدد و ملاحظات فرآیندی دیگر، تزریق مونو اتیلن گلایکول درکنار ترکیب با بازدارنده های سینتیکی، مناسب ترین سیستم تزریق بازدارندگی هیدرات در دنیا می باشد، در حالی که تزریق متانول علاوه بر اینکه سمی است، قابل بازیافت نبوده است. همچنین، محاسبات تخمین میزان گلایکول مصرفی نیز ارایه شده است. نتایج، نشان می دهد که گلایکول در مقایسه با متانول، مزایای بیشتری دارد و با طراحی و انتخاب مناسب و تخمین میزان آب موجود در جریان گاز امکان طراحی یک سیستم در بسیاری از نقاط دنیا با دبی مناسب از تزریق گلایکول بدون تشکیل هیدرات بوده است. با توجه به بررسی پروژه ها نرخ مصرف گلایکول به ازای هر میلیون فوت مکعب گاز خروجی از واحد های شیرین سازی و نم زدایی، دو برابر مصرف متانول می باشد و فقط، بازیابی گلایکول می تواند استفاده از تزریق آن را توجیه کند.