بررسی پریشانی اخلاقی و عوامل مرتبط با آن در پرستاران شاغل در بیمارستان های غرب مازندران

پریشانی اخلاقی، از موضوعات مهم موثر بر سلامت جسمی، روحی پرستاران و کیفیت مراقبت است. با توجه به اهمیت پریشانی اخلاقی، مطالعه حاضر باهدف تعیین پریشانی اخلاقی و عوامل مرتبط با آن در پرستاران شاغل در بیمارستان های غرب مازندران انجام شد.

در این مطالعه مقطعی که از نوع توصیفی- تحلیلی است، 142 پرستار شاغل در دو بیمارستان غرب مازندران به روش در دسترس شرکت کردند. جهت گردآوری داده ها از پرسشنامه پریشانی اخلاقی (MDS) استفاده شد که در ایران اعتبارسنجی شده و شامل 10 سوال زمینه های محیطی پریشانی با نمره گذاری (از خیلی کم تا خیلی زیاد) و 30 سوال عوامل پریشانی اخلاقی، با لیکرت از 1(پریشانی خیلی کم) تا 7(پریشانی خیلی زیاد) بود و نمره پریشانی اخلاقی، از 30 تا 210 بود. تجزیه وتحلیل داده ها با استفاده از روش های آماری توصیفی و تحلیلی (آزمون تی مستقل و ضریب همبستگی اسپیرمن) و با spss نسخه 18 در سطح معناداری (0/05 P<) انجام شد.

بر اساس نتایج این مطالعه، میانگین شدت دیسترس اخلاقی پرستاران مورد پژوهش بالا (1/82 ±4/96) بود. بیشترین درصد پریشانی اخلاقی مربوط به گویه “کار کردن و مراقبت از بیمار در شرایط غیر ایمن به دلیل نیروی کم پرستاری در بخش”(1/34±5/88) بود. از بین عوامل مرتبط سابقه کار و وضعیت استخدامی و نوع بخش با دیسترس اخلاقی ارتباط معناداری داشتند.

با توجه به سطح بالای دیسترس اخلاقی، اتخاذ راهکارهایی برای پرستاران به منظور انجام مراقبت از بیمار در شرایط ایمن ضروری است. همچنین پیشنهاد می شود که در برنامه آموزشی پرستاران بیمارستان ها به مفهوم دیسترس اخلاقی بیشتر توجه شود.