ارزیابی ترجمه استاد موسوی گرمارودی از خطبه «قاصعه» نهج البلاغه بر اساس نظریه «وینه» و «داربلینه»

ترجمه استاد سید علی موسوی گرمارودی یکی از دقیق ترین ترجمه های فارسی نهج البلاغه است. استادگرمارودی سعی کرده با پیروی از "قانون بهروز شدن زبان" با وجود ترجمه هایی که از این کتاب به عمل آمده،ضمن بهره بردن ازقدیمی ترین فرهنگ ها، ترجمه ای جدید از نهج البلاغه ارایه دهد؛ تا با به کارگیری زبانی نو و فاخر، توانمندی های زبان فارسی را در ترجمه نمایان سازد. بی گمان وی در پی آشکار کردن جلوه های بی نظیر بلاغت این چشمه سار سخن شیوا نیز  بوده است. مقاله حاضر در صدد است این ترجمه را منطبق بر نظریه "وینی" و "داربلنه" مورد واکاوی قرار دهد و به صورت موردی به بررسی ترجمه خطبه قاصعه از نهج البلاغه بر پایه این نظریه بپردازد؛ تا در آن میزان به کارگیری و بسامد شیوه های هفت گانه این دو نظریه پرداز ترجمه را بسنجد. نتیجه نشان می دهد که استاد گرمارودی در این خطبه هم از مولفه های مستقیم وهم از غیر مستقیم بهره می گیرد و ترجمه او در مواقعی که از تکنیک های غیر مستقیم بهره می گیرد زبانی شیوا و خواندنی دارد و زمانی که از تکنیک های مستقیم بهره دارد تا حدی خوانایی خود را از دست می دهد اما در حالت غیر مستقیم امانت داری آن و معادل یابی های دقیق او قابل تامل است.