بررسی ظرفیت توسعه درون زا در محلات بافت تاریخی شهرها با رویکرد توسعه فرهنگی-اجتماعی(نمونه موردی: جویباره اصفهان)

در طول تاریخ معاصر تحولات بنیادی در زمینه معماری و شهرسازی در کشورمان شکل گرفته به طوری که در شهرهای تاریخی ما تعامل نه چندان مطلوبی میان بافت تاریخی و اجزای جدید در آن دیده می شود. در گذشته ای نه چندان دور، ساختمان ها درکمال احترام به بناهای پیرامونی، در زمینه جای می گرفتند این در حالی است که معماری امروز، نشان از بی توجهی و سهل انگاری دوران معاصر ما به این موضوع دارد. ساخت وسازهای جدید در بافت تاریخی قبل از آن که صرفا یک بنای معماری باشد، در بافت تاریخی به عنوان بخشی از شهر معرفی می شود که باید برای حفظ انسجام و تداوم با بخش های تاریخی پیرامون از قواعد و ضوابط خاصی پیروی کند. روش پژوهش توصیفی و از نوع مطالعات کیفی است. داده ها مبتنی بر اسناد مختلف از جمله گزارش ها، نقشه ها و تصاویر و مشاهده های میدانی پژوهش گر است. نتایج نشان می دهد که بافت تاریخی می تواند به بهبود توسعه شهر به ویژه در بحث امنیت فرهنگی موثر باشد و بسیاری از محدودیت ها را می توان با توجه به ظرفیت های موجود مرتفع کرد. لازم به ذکر است که جویباره به عنوان هسته اولیه شکل گیری شهر اصفهان نیز هم چون بافت های تاریخی باارزش دیگر در کشور با وجود طرح های به سازی و... مشکلات کالبدی، فرهنگی-اجتماعی بسیاری داراست که در این پژوهش تلاش شد تا دراین محله مکانی برای سیاست گذاری، مدیریت و هم چنین حفظ و نگهداری از بافت تاریخی تمهیداتی اندیشیده که علاوه بر بازتعریف ارزش ها و مورد توجه قرار دادن ویژگی های بافت تاریخی، به عنوان پیشنهاد به لزوم وجود مجموعه ای اشاره کند تا بتواند به فعالیت شناسایی و حفاظت و باززنده سازی بافت های تاریخی بپردازد.