ارائه ی یک راهبرد چندعامله برای طراحی سیستم های قابل بازپیکربندی جهت افزایش انعطاف پذیری و طول عمر

یکی از ویژگی های مهم و برجسته ی سیستم های قابل بازپیکربندی، انعطاف پذیری می باشد. انعطاف پذیری این دسته از سیستم ها وابستگی زیادی به نحوه ی بازپیکربندیشان دارد. روش های زیادی در راستای بازپیکربندی ارایه شده اند که به دسته های بازپیکربندی ایستا، بازپیکربندی پویای جزیی و بازپیکربندی پویای کامل تقسیم بندی می شوند. از بین روش -های ارایه شده روش هایی که قابلیت بازپیکربندی به صورت برخط را داشته باشند، از اهمیت ویژه ای برخوردار هستند. در این مقاله با استفاده از خاصیت توزیع پذیری سیستم های قابل بازپیکربندی، این دسته از سیستم ها را برمبنای سازمان سیستم های چندعامله طراحی کرده ایم. در روش پیشنهادی یک سیستم قابل بازپیکربندی هوشمند ارایه شده است که در زمان اجرای سیستم، عامل های هوشمند با تعامل و مذاکره با یکدیگر، بصورت خودمختار (مستقل از ابزار سنتز) پیکربندی سیستم را تغییر می دهند. یکی از هدف های مهم این روش جدید، افزایش طول عمر سیستم قابل بازپیکربندی می باشد. در این مقاله، شبیه سازی روش پیشنهادی با استفاده از زبان توصیف سخت افزار و سنتز آن با استفاده از نرم افزار Design Compiler انجام گردیده است. نتایج شبیه سازی نشان می دهد که حداکثر میزان فعالیت سلول ها با توجه به الگوها و الگوریتم های مورد ارزیابی، به میزان 05/1 الی 23/4 برابر نسبت به روش Transmap کاهش یافته و در نتیجه طول عمر سیستم قابل بازپیکربندی افزایش یافته است. همچنین روش پیشنهادی با توجه به تعامل بین عامل های هوشمند، شامل سربار تبادل پیام می باشد که مقادیر آن برای الگوریتم های ALU 32 بیتی، رمزکننده 64 به 6 وShifter Barrel 64 بیتی به ترتیب مطابق الگوهای تحت ارزیابی به طور میانگین 1458 ، 1218 و 770 بیت بدست آمده است.