تاثیر دو نوع پروتکل تمرین تداومی و تناوبی شدید بر سطوح آنزیم های آنتی اکسیدانی کبد رت های پیر

افزایش سن با تغییر عملکرد سلول های کبدی و بروز بیماری های کبدی مزمن مرتبط است. طبق تیوری رادیکال آزاد، روند پیر شدن سلولی نتیجه جهش ایجاد شده به وسیله گونه های فعال اکسیژن، استرس اکسیداتیو بیشتر و اختلال در دفاع آنتی اکسیدانی سلولی است. هدف مطالعه حاضر تاثیر دو پروتکل تمرین تناوبی و تداومی بر سطوح آنزیم های آنتی اکسیدانی کبد رت های نر مسن است.

این مطالعه به روش تجربی و روی 21 سر رت پیر (22 تا 24 ماه)  انجام شد. رت ها به صورت تصادفی به سه گروه تمرین تناوبی شدید (HIIT) (تعدا=7) و تمرین تناوبی با شدت متوسط (MCT)) (تعدا=7)  و کنترل (تعدا=7)  تقسیم شدند. برنامه تمرین HIIT، دویدن روی تردمیل با شدت 100-80 درصد حداکثر سرعت و برنامه MCT با شدت 70-65 درصد حداکثر سرعت، پنج جلسه در هفته به مدت شش هفته اجرا شد. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، بافت کبد جدا و در 80- درجه سانتی گراد تا زمان آزمایش نگهداری شد. قسمت رویی به دست آمده حاصل از هموژنیزاسیون بافت کبد برای تعیین فعالیت آنزیم های سوپراکساید دیسموتاز (SOD)، گلوتاتیون پراکسیداز(GPX)  و کاتالاز (CAT)  به عنوان وضعیت آنتی اکسیدانی استفاده شد. از آنالیز واریانس یک طرفه برای تعیین تفاوت بین گروه ها استفاده شد (05/0<p).

آنزیم های سوپراکساید دیسموتاز (SOD) و گلوتاتیون پراکسیداز (GPX)  در گروه های تمرین تداومی (به ترتیب 002/0=P و 005/0=P) و تناوبی شدید (001/0=P) نسبت گروه کنترل افزایش معناداری یافتند. کاتالاز در گروه تمرین تناوبی شدید نسبت به گروه کنترل افزایش معناداری یافت (015/0=P).

 به طور کلی، تمرین های تداومی و تناوبی شدید سبب افزایش میزان آنزیم های آنتی اکسیدانی در رت های نر مسن می شوند و این افزایش، در گروه تناوبی شدید، چشمگیرتر بود.