تحلیل جنبه نمایشی آیین های اسب چوبی و نخل گردانی سبزوار از منظر پال وودراف

شهر سبزوار با قدمتی کهن هرساله برگزاری آیین هایی را به خود میبیند. ویژگی اصلی این آیین مردمی بودن و هیجانی بودن آن است که از احساس ناخودآگاه مردم نشات میگیرد. در این پژوهش به دو آیین اسب چوبی و نخل گردانی در شهر سبزوار پرداخته شده که آیین اسب چوبی در زمان قبل از اسالم به عنوان آیین طلب باران و در زمان حکومت مغول برای آموزش نظامی کاربرد داشته است. آیین دیگر سبزوار آیین نخل گردانی است. در این مراسم نخل از جایگاه خود حمل میشود و در حین مراسم علمگردانی و سینه زنی نیز انجام میگیرد. این پژوهش به صورت توصیفی-تحلیلی به بررسی جنبه های نمایشی این دو آیین از منظر پال وودراف میپردازد. وودراف باور دارد که ادبیات نمایشی و تیاتر برای بسیاری از اهداف واالی انسان یک ضرورت است. وی تیاتر را هنری میداند که با آن، انسانها کردار انسان را در زمان و مکانی معین تماشایی میکنند یا تماشایی مییابند. پس بر اساس نظریات وودراف میتوان این دو آیین را تیاتر دانست. در این دو آیین مردم به طلب نیازهای خود به برگزاری مراسم میپردازند.