دوام ملات های پوششی با پایه سیمانی و ژئوپلیمری در برابر تهاجم اسیدسولفوریک

حمله اسیدسولفوریک یکی از مکانیزم های خرابی سازه های بتنی شایع در تونل های انتقال آب بوده که نیاز به تعمیرات اساسی و پرهزینه برای مقابله با آن را دوچندان کرده است. یکی از راه های تعمیر این قبیل سازه ها اجرای لایه پوششی محافظ بر روی سطح بتن داخل تونل ها می باشد. بخش عمده ای از پوشش های محافظ را ملات های با پایه سیمانی تشکیل می دهند، اما در چند سال اخیر با توجه به اهمیت آثار زیست محیطی و همچنین در راستای کاهش مصرف انرژی ناشی از تولید سیمان، ملات های ژیوپلیمری نیز موردتوجه قرار گرفته اند. در این پژوهش به منظور مقایسه ملات های پایه سیمانی و ژیوپلیمری، 7 مخلوط شامل 5 طرح ملات پایه سیمانی با جایگزینی سرباره کوره آهن گدازی و پوزولان طبیعی و 2 طرح ملات ژیوپلیمری بر پایه سرباره کوره آهن گدازی حاوی دوده سیلیس، به عنوان طرح‎ های مورداستفاده انتخاب شده و جهت بررسی ویژگی های مکانیکی آن ها آزمایشات تعیین مقاومت فشاری و مقاومت چسبندگی کششی در سنین مختلف صورت پذیرفته است. همچنین جهت ارزیابی دوام آن ها نیز آزمایشات جذب آب مویینگی و تغییرطول، افت مقاومت فشاری و افت وزن پس از قرارگیری در محلول اسیدسولفوریک با pH برابر با 1 انجام شده است. بر اساس نتایج به دست آمده، استفاده از مواد جایگزین سیمان (سرباره و پوزولان طبیعی) سبب کاهش 25 درصدی مقاومت فشاری، افزایش 50 درصدی مقاومت چسبندگی و کاهش تغییر طول و افت وزن و مقاومت فشاری نمونه های قرار گرفته در معرض اسید سولفوریک شده است. همچنین استفاده از ملات های ژیوپلیمری در سنین اولیه عملکرد مناسب تری در محیط های اسیدی نسبت به ملات های پایه سیمانی داشته است.