بررسی اثر پانسمان الکتروریسی شده حاوی کورکومین در ترمیم زخم موش صحرائی

امروزه زخم و ترمیم آن از نظر اهمیت، جایگاه خاصی را به خود اختصاص داده است. التیام زخم فرایندی پیچیده و منظم است و مستلزم تعامل بین انواع مختلف سلول ها، پروتئین های ساختمانی، فاکتورهای رشد و پروتئینازها می باشد. سلول های ماست سل، فیبروبلاست ها و ماکروفاژها نقش مهمی در ترمیم زخم دارند. اخیرا از فرآیند الکتروریسی به عنوان فناوری تولید نانوالیاف که می تواند شرایط مشابه ماتریکس خارج سلولی را فراهم کند، استفاده های زیادی می شود. با توجه به خواص ضد باکتریایی آنتی اکسیدان کورکومین برای بهبود زخم و همچنین ویژگی های داربست نانوالیاف پلیکاپرولاکتون به روش الکتروریسی مطالعه حاضر با هدف بررسی تاثیر پانسمان مذکور در زخم های مدل حیوانی موش صحرایی انجام شد.

در این مطالعه حیوانی که از نوع تجربی بوده است، از 48 موش صحرایی مذکر نژاد اسپراگ - داولی با وزن حدود 300-350 گرم استفاده شد. موش صحرایی ها به طور تصادفی به 4 گروه تقسیم شدند. بعد از بیهوشی در شرایط استریل زخم 5/1 در 5/1 سانتی متر در پشت موش صحرایی ایجاد شد. سپس پانسمان بصورت تای اور در گروه اول پلی کاپرولاکتون + 5% کورکومین، گروه دوم پلی کاپرولاکتون + 16% کورکومین در گروه سوم پلی کاپرولاکتون خالص بدون کورکومین و در گروه چهارم (کنترل) پانسمان با گاز استریل تا 20 روز انجام شد. هر 5 روز یک بار تعویض پانسمان انجام شد و در روزهای 5، 10، 15 فتوگرافی انجام شد و نتایج عکس ها توسط نرم افزار Image J آنالیز گردید. در روز 20 نیز نمونه ها جهت بررسی هیستوپاتولوژی مورد ارزیابی قرار گرفت. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرم افزار اس پی اس اس ویرایش 19 بررسی شد. از آزمون تی مقایسه میانگین های دو گروه مستقل و برای بررسی روند تغییرات در گروه ها و مقایسه آنها از آزمون آنالیز واریانس اندازه گیری های مکرر استفاده شد.

در مورد بررسی سطح زخم در زمان های مختلف، بین دو فاکتور زمان و گروه، اثر متقابل Interaction معناداری وجود ندارد (P=0.075). نتایج به دست آمده از مقایسات دو به دو برای زمان های مختلف با ادجاست بنفرونی، نشان می دهد که همه مقایسات بین زمان های اندازگیری در مطالعه معنادار بوده و بیشترین مقدار اختلاف میانگین های برآورد شده در زمان های مختلف، مربوط به مقایسه روزهای 20 و 0 بوده است. از نظر امتیاز کلی پاتولوژی و متغیرهای پاتولوژی بین گروه ها اختلاف آماری معناداری وجود نداشته است.

نتایج نشان می دهد که داربست پلی کاپرولاکتون تهیه شده به روش الکتروریسی و با پایه کورکومین، زیست سازگاری مناسبی داشته و هیچگونه عارضه ای از خود نشان نداده است.