مقایسه اثربخشی معنادرمانی و روان درمانی مثبت بر تمایزیافتگی و ویژگی های روان شناختی مثبت در دبیران بازنشسته آموزش و پرورش شهر اصفهان

با توجه به اینکه دوران بازنشستگی ممکن است احساس افسردگی، ناامیدی، بی‌هدف بودن در زندگی و درنتیجه وابستگی و عدم تمایز در روابط را برای فرد به وجود آورد و همچنین با توجه به اینکه با افزایش جمعیت سالمندان ممکن است مسئله سلامت روانی آنان با مشکل مواجه شود، لذا هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی معنادرمانی و روان‌درمانی مثبت بر تمایزیافتگی و ویژگی‌های روان‌شناختی مثبت دبیران بازنشسته آموزش و پرورش شهر اصفهان بود.

این پژوهش نیمه آزمایشی بر روی 60 نفر از دبیران بازنشسته آموزش و پرورش شهر اصفهان در سال 1398 انجام گرفت. ابزار گردآوری اطلاعات، مقیاس‌های تمایزیافتگی اسکورون و فریدلندر و ویژگی‌های روان‌شناختی مثبت رشید بود. تجزیه‌وتحلیل داده‌ها توسط نرم‌افزار آماری SPSS نسخه 23 و روش آماری تحلیل واریانس با اندازه‌گیری‌های مکرر صورت گرفت.

 نتایج نشان داد معنادرمانی بر روی متغیر تمایزیافتگی، موثرتر از روان‌درمانی مثبت است (3/339=F و 0/045= P) و بین این دو روش تفاوت معنی‌داری وجود دارد (0/05< P). همچنین روان‌درمانی مثبت بر روی متغیر ویژگی‌های روان‌شناختی مثبت، موثرتر از معنادرمانی است (4/721 =F و 0/025= P) و بین این دو روش تفاوت معنی‌دار وجود دارد (0/05< P).

 می‌توان از معنادرمانی جهت بهبود و یا افزایش تمایزیافتگی و نیز از روان‌درمانی مثبت جهت افزایش و یا بهبود ویژگی‌های روان‌شناختی مثبت سالمندان در مراکز آموزشی، خانه‌های سالمندان و همچنین مراکز مشاور و کلینیک‌های روان‌شناختی استفاده نمود.