تبیین اندیشه ی ابن سینا در باب «صفات الاهی»

در تاریخ تفکر بشری هیچ مسیله بنیادینی به اندازه شناخت خدا که جز به واسطه صفات الاهی امکان پذیر نیست، بشر را به اندیشه وادار نکرده است و پاسخ به این مسیله مطالبه ای جدی از متفکران هر عصر، خصوصا فلاسفه بوده است. در این خصوص و در فکر فلسفی اسلامی، اندیشه ی ابن سینا از امتیازات ویژه ای برخوردار است چراکه به عنوان تاثیرگذارترین و پایدارترین اندیشه ها در حوزه فلسفه تحولات فکری عمیقی را پس از خود سبب شده است. این نوشتار کوشیده است تا با الگو قرار دادن این فکر فلسفی در جغرافیای فکر شیعه، چگونگی رابطه آراء این حکیم در محورهای اساسی بحث اسماء و صفات الاهی یعنی «عینیت ذات و صفات» و «اتحاد مفهومی صفات» را تبیین نماید. یافته ی نهایی پژوهش این حقیقت را مورد تاکید قرار داده است که در نظرگاه ابن سینا، «عینیت صفات با ذات» در حقیقت پایه و سنگ بنای نظریه «اتحاد مفهومی صفات» بوده و ملازمه بین هر دو عنوان ضروری است؛ فلذا ابن سینا بر اساس فهم دقیق از «عینیت ذات و صفات» و مبتنی بر آن، این نظریه اختصاصی خود را در «اتحاد مفهومی صفات» مطرح ساخته است.